Επιστροφή…Ήταν μια φορά κι έναν καιρό, ένα θρανίο!

Και ξανάζησα σχεδόν το ίδιο παραμύθι και ξανάνιωσα τα ίδια συναισθήματα, όπως τότε, δυο χρόνια πριν… Και ξαναθυμήθηκα τα πάντα, μόλις βρέθηκα σε μια τεράστια αίθουσα. Τούτη τη φορά ήξερα τι περίπου θα έβλεπα και τι έψαχνα ωστόσο το στομάχι μου ήταν πάλι πολύ σφιγμένο και η σκέψη μου ανάκατη .Σπασμένα γυαλιά, κομμάτια ξύλα  σκεπασμένα από σκόνη και αναμνήσεις… Έμπαινε το φως απ΄τα σπασμένα παράθυρα κι έπαιζε περίεργα παιχνίδια με τα σάπια  ξύλα που κάποτε θύμιζαν κομμάτια από έπιπλα. Ένα μικρό ποντίκι πέρασε βιαστικά να χωθεί στην τρύπα του θορυβημένο από την φασαρία που προκαλούσαν τα βήματα μου στον ερημωμένο χώρο. Πλησίασα και ακούμπησα το χέρι μου στην επιφάνεια του πιο ολοκληρωμένου επίπλου που έβλεπα μπροστά μου. Άρχισα να « διώχνω » την σκόνη χρόνων από το μόνο όρθιο και ολόκληρο  θρανίο που βρισκόταν εκεί. Κι ένοιωσα να ξεκλειδώνω ξανά, το  τεράστιο σεντούκι αναμνήσεων, καλά κρυμμένων μυστικών και εικόνων ,  για παραπάνω από σαράντα χρόνια. Υπήρχε ακόμα χρώμα και σκαλισμένο τ΄ όνομά μου, τα ονόματα των φιλενάδων μου, τα ονόματα των συγκατοίκων όλα εκείνα τα χρόνια που μας φιλοξένησε. Κι άρχισα να θυμάμαι . Να θυμάμαι και ν΄ αναπολώ… Βγήκα έξω να πάρω λίγο αέρα κι απέναντι ήταν …είδα εκείνον  τον ψηλό τοίχο της αυλής του σχολείου… του σχολείου μου!...
Η καρδιά μου κτυπούσε πολύ δυνατά. Όλα ήταν πελώρια και καινούργια. Άρχισαν οι οδηγίες ,τα παραγγέλματα , αλλά το μόνο που θυμόμουν ήταν  τα μικρά μου βήματα στη σκάλα που με οδήγησαν κάποια στιγμή στην τάξη μου. Πρόλαβα το δεύτερο θρανίο από την μεριά των  μεγάλων παραθύρων που έβλεπαν το Γιούχτα , γκρίζο ψηλό και επιβλητικό πάντα. Δυσκολεύτηκα να ανέβω στο θρανίο μου. Ήταν πολύ ψηλό και πολύ μεγάλο. Τα πόδια μου κρέμονταν και φοβόμουνα να κουνηθώ μήπως και πέσω. Όλη τη χρονιά είχα τον ίδιο φόβο .Και τότε μπήκε μέσα η δασκάλα μας.
Ήρεμη, χαρούμενη, γελαστή .Μας μοίρασε τα βιβλία . Δυο ή τρία ήταν μαζί με το αλφαβητάρι  κι όμως πόσο βαριά  για τα μικρά μου χέρια!Μας έδωσε και  μια λίστα με ένα σωρό πράγματα που χρειαζόμασταν για να ξεκινήσει η καινούργια , η πρώτη μου σχολική χρονιά. Θα μάθαινα άραγε να γράφω κι εγώ, θα μπορούσα να διαβάζω τόσο γρήγορα όσο ο αδελφός μου; Και σαν κτύπησε πάλι το δυνατό καμπανάκι που κρεμόταν στην είσοδο του σχολείου είδα τη μητέρα μου να με περιμένει με τα μάτια  της γεμάτα στοργή και θάρρος και  έτσι όλα πήραν την κανονική τους ροή. Το απόγευμα κατεβήκαμε στο Ηράκλειο. Θα έπαιρνα την πρώτη μου τσάντα. Ήμουν τόσο χαρούμενη που σχεδόν πετούσα σ΄ όλο το δρόμο. Σαν φτάσαμε στο βιβλιοπωλείο , « βρήκαμε » μια μεγάλη ουρά από μαμάδες και παιδιά  με χαρούμενα πρόσωπα και πολλά χαρτάκια στα χέρια, να περιμένουν  στα σκαλάκια της « Πηγής του Βιβλίου». Ένας χώρος που μύριζε φρεσκοτυπωμένο χαρτί, μελάνι και γομολάστιχα. Ψηλά ράφια, γεμάτα βιβλία, πάγκους με τετράδια μικρού μεγέθους  χωρίς ήρωες ή χρώματα ιδιαίτερα, χάρτες, χάρακες αλλά πιο πολύ θυμάμαι εκείνη την υδρόγειο σφαίρα  που γύριζε γύρω γύρω και μπορούσε κανείς να ταξιδέψει σε όποια χώρα ήθελε μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Κι ο κ. Βύρωνας πάντα γελαστός  πίσω από τα γυαλιά του  με υπομονή και χαμόγελο γέμιζε την σακούλα με όλα τα χρειαζούμενα. Η τσάντα μου ήταν μια μεγάλη σάκα δερμάτινη , σκούρο χρώμα θυμάμαι, να μην λερώνει, έλεγε η μαμά,  και την κράτησα μέχρι που τέλειωσε το δημοτικό σχολείο…».