Τα παραμύθια του Σαββάτου …

Ο ποιητής των παραμυθιών έχει εκτός από το μαγικό στρώμα των λέξεων που τον βοηθούν να γράφει ιστορίες και παραμύθια  κι ένα Μαντατοπούλιπου τις « διαλαλεί» στους ανθρώπους είτε με την αφήγηση  είτε μέσα από τα βιβλία.

Οκτώ ιστορίες, οκτώ πανέμορφα παραμύθια που είναι σαν μικρά διαμαντένια ποιήματα. Λόγος που ρέει, εικόνες που μένουν, θύμησες και λόγια που κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει…

Μιλούν τα ψάρια; Ναι, σαν έχουν φίλους μικρά παιδιά και σαν ζουν στα παραμύθια. Κι σαν ξυπνήσουν από τ’ όνειρο του θανάτου, δίνουν μια κι απλώνονται στο πέλαγος. Κι ας είναι μικρά ή ασήμαντα …σαν λύχνος!

Και τα δέντρα ψηλώνουν; Ναι, σαν είναι ευκάλυπτοι που κρατούν συντροφιά στους ανθρώπους  που ζουν ή δουλεύουν  μέσα στα γυάλινα κτίρια όλη μέρα…

Το φεγγάρι πάλι το ολόγιομο… αυτό κι αν μιλάει και μάλιστα σ΄όλες τις καρδιές. Και σαν τα παιδιά κουραστούν να παίζουν, όπως λέει η Φωτεινή Φραγκούλη, παρατηρούν τον κόσμο και καταλαβαίνουν την ομορφιά του μέσα από αυτό. Και τότε ιστορίες γεννιούνται και λόγια σιωπής κι οι άνθρωποι όλοι, μικροί και μεγάλοι, παραδίδονται στην ομορφιά, στη μαγεία και στην κατακόκκινη θάλασσα της αυγής… την ώρα που εκείνο πάει να ξεκουραστεί!

Κι αν ποτέ αργήσει να  έρθει ένα δώρο δεν είναι γιατί το ξέχασε …ο Αϊ Βασίλης. Είναι απλά γιατί καμιά φορά τα δώρα καθυστερούν ή έρχονται όταν δεν τα περιμένουμε. Και τότε η χαρά και η έκπληξη είναι ακόμα μεγαλύτερες!

Γίνεται μια ελιά να φυτρώσει στο πέλαγος;… Ναι, όταν υπάρχει η φαντασία, οι αναμνήσεις, οι εμπειρίες , οι θύμησες από τα χρόνια τα παιδικά τα πολύτιμα όλα μπορούν να συμβούν, αρκεί να το θέλουμε πολύ. Κι όλα αυτά μαζί και τ΄όνειρο, κανείς  δεν μπορεί να μας τα πάρει.

Όταν οι λέξεις είναι ζυγισμένες τα πολλά τα λόγια είναι φτώχεια και τα λίγα είναι του πλούτου το ζουμί! Έτσι μιλούσαν ο Πλάτανος με την Ευανθία για ένα ολόκληρο καλοκαίρι, χωρίς περιττά λόγια, χωρίς στολίδια ίσα ίσα να νοιώθουν ο ένας την παρουσία του άλλου.

Κι είναι κι εκείνο το χελιδόνι που μετάνιωσε και δεν έφυγε μαζί με όλα τα άλλα και ξεχειμώνιασε σε μια φωλιά στο καφενείο του χωριού. Λάθος ; Ποιος ξέρει; Σωστό ; Πάλι απόκριση δεν πήρε, ένοιωσε όμως πως όσο και να πάγωσαν τα φτερά του  τον χειμώνα, όσο και να κατάλαβε το γιατί, ήταν καλό που άλλαξε έστω για μία φορά στη ζωή του τις συνήθειες και τις αποφάσεις… Μακάρι να το έκαναν κι οι άνθρωποι…

Ότι αγαπάς μπορεί να αργεί αλλά έρχεται, έλεγε η γιαγιά του Χαράλαμπου, για όλα εκείνα τα όμορφα που είχε μέσα στο μυαλό και την καρδιά του. Κι ήταν γεμάτο από εικόνες με το καλοκαίρι , τη θάλασσα, τον βασιλικό, το καρπούζι και τον ήλιο.   Κι ίσως πάλι ένα μεγάλο ψάθινο καπέλο να είναι αρκετό για να έρθει το πολυπόθητο καλοκαίρι , όταν παντού υπάρχει χειμώνας, παγωνιά , ερημιά και κρύο. Και πρέπει να θυμάται κανείς πως όταν αυτό που θέλει πολύ αργεί να έρθει , τότε υπάρχει η σκέψη που  είναι πολύτιμο φυλακτό της επιθυμίας και της θύμησης …αρκεί να μην ξεχνάει ποτέ το στόχο του!

Ένα βιβλίο ταξίδι, γεμάτο λέξεις που κατάφεραν  να πετάξουν με ένα μαγικό χαλί κατευθείαν στην καρδιά κι εκεί ρίζωσαν και βλάστησαν κι αναπόλησαν και σχημάτισαν χίλιες δύο άλλες εικόνες από εκείνες που είπαν στην αρχή. Και γέμισε η ψυχή φως και καλοσύνη κι αγάπη και σκέψεις για όλα όσα φέρνει ο καιρός κι ο χρόνος. Λόγος που ρέει , εικόνες που μένουν, θύμησες και λόγια που κανένας δεν θέλει να ξεχάσει. Τις διάβασα πολλές φορές τούτες τις ιστορίες γιατί ήθελα να ανακαλύψω και τα  πιο κρυφά  τους νοήματα. Ήθελα να θυμάμαι όλες τις λέξεις, τις φράσεις , το δέσιμό τους με εικόνες που ίσως κι εμείς  να ζήσαμε κάποτε.

Μαγική η γραφή της Φωτεινής Φραγκούλη. Λόγος αψεγάδιαστος, ονειρικός και πέρα από το παραμύθι… Υπέροχες και οι εικόνες της Εύης Τσακνιάκαι ας τυπώθηκαν ασπρόμαυρες …Βάζουμε λίγο κι εμείς χρώμα στη φαντασία μας και ξαναζούμε μαζί τους χρόνια αλησμόνητα…

Όταν είσαι ένα απλό, μικρό, κόκκινο, ξύλινο  παγκάκι, τίποτα το συνταρακτικό δεν μπορεί να συμβεί στη ζωή σου. Έτσι νομίζεις… Όλη μέρα τα ίδια και τα ίδια. Άνθρωποι  κάθονται πάνω σου, συζητούν, σε λερώνουν, παιδιά σκαρφαλώνουν, σε πατούν κι ούτε τη νύχτα δε σε αφήνουν να ησυχάσεις. Αν …αν όμως είχε γεννηθεί βάρκα; …σκεφτόταν το παγκάκι, τι όμορφη που θα ήταν η ζωή του. Μια μέρα την επιθυμία του αυτή την άκουσε ένα …σεντόνι που θέλησε να γίνει το πανί του στο πέλαγος. Την άκουσε κι ο άνεμος που έβαλε όλη του τη δύναμη, το σπρώξε κι εκείνο βρέθηκε στη θάλασσα. Το σεντόνι έμεινε στην επιφάνεια και συνέχισε μόνο του το ταξίδι και το παγκάκι βούλιαξε στον πάτο της. Τότε κατάλαβε πως ίσως να μην ήταν η καλύτερη ιδέα αυτό που επιθυμούσε τόσον καιρό μιας και τα πράγματα δεν γίνονται ακριβώς όπως τα επιθυμούμε και τα σχεδιάζουμε κάποιες φορές.

Άρχισε τότε να εκτιμάει αυτό που ήταν , τις αξίες που είχε στην προηγούμενη κατάσταση στη ζωή του, την χρησιμότητα του για ότι ήταν.

Τα ψάρια του βυθού άρχισαν να το πλησιάζουν και να συναντιούνται για να ξεκουραστούν πάνω του, προγραμματισμένα πια από εκείνο που άρχισε πάλι να νοιώθει χρήσιμο. Ακόμα κι όταν εμφανίστηκε ο τρομερός καρχαρίας εκείνο απαγόρευσε τις φωνές, τους φόβους, τους κακούς τρόπους και τις διαταγές. Η γαλήνη απλώθηκε στο βυθό και όλα τα ψάρια ήταν ευχαριστημένα. Μέχρι εκείνη την ημέρα που οι υπάλληλοι του Δήμου του εξήγησαν πως έπρεπε να το βγάλουν στην επιφάνεια γιατί ξύλινο όπως ήταν αν έμενε κάτω στο βυθό θα χαλούσε. Πρώτος πρώτος ο καρχαρίας συμφώνησε με την νέα κατάσταση και το παγκάκι επέστρεψε στην στεριά.

Όλοι έμαθαν , όλοι κατάλαβαν , όλοι πήραν το μάθημά τους. Σχέσεις, αξίες όνειρα κι επιθυμίες μπλέχτηκαν σ΄ αυτήν την ιστορία της Εύας Ιεροπούλου. Επιθυμίες που πραγματοποιούνται και μαθήματα ζωής που διδάσκουν. Έννοιες ακόμα όπως η φιλία, η αλληλεγγύη, ο εγωισμός και η συντροφικότητα αναδύονται από τούτες τις σχέσεις στο βυθό. Η εικονογράφηση απλή αλλά έντονη και χαρακτηριστική από την Νίκη Λεωνίδου. Μια ιστορία που  μας κάνει να  αναλογιστούμε πως στη ζωή χρειάζονται μεν οι εμπειρίες αλλά τελικά το να δέχεσαι τον εαυτό σου για ότι είναι έχει την μεγαλύτερη αξία από οτιδήποτε άλλο.

Για παιδιά από επτά ετών!