Ιστορίες που ζεις δυνατά. Ιστορίες που γίνονται παραμύθια για να ΄χουν τη μαγεία του αναπάντεχου, της αλήθειας, των κρυμμένων άσσων στην πένα ενός συγγραφέα. Ιστορία για την μοναξιά, για τον ήλιο και το φως, για τη λαμπρότητα των Χρυσών χρόνων μιας αιωνόβιας αυτοκρατορίας. Ιστορίες που δεν τελειώνουν ποτέ, που άλλοτε μαυρίζουν ή γίνονται πολύχρωμες γιατί το Φως κι η Λάμψη πάντα σιγούν και νικούν τα σκοτάδια!
« Δεν περνά η ζωή με ασφυξία, ούτε με συστηματική φυγή!»
Ιστορίες που τις ζεις δυνατά... γράφει στο εξώφυλλο του βιβλίου. Κι είναι η ιστορία του Λάμπρου από τις πιο δυνατές, στ ΄αλήθεια. Μικρό αγόρι στα 11 χρόνια του χάνει τη μάννα, την παρηγοριά, το στήριγμα, την έμπνευση, την καλοσύνη, την αγάπη. Ζει σε ένα μικρό νησί στη μέση του πελάγους, στη Σκύρο,με τον ψαρά πατέρα του, δύστροπο στους τρόπους, σκληρό και κάποιες φορές απάνθρωπο στο ίδιο του το παιδί. Η μόνη παρηγοριά του Λάμπρου είναι οι μοναχικές καταδύσεις στο πέλαγος. Εκεί που νοιώθει ελεύθερος, δυνατός…απέραντος! Ευτυχώς υπάρχει πάντα η κυρία Μάγδα, καθηγήτρια στο σχολείο που λατρεύει τον Όμηρο και ο γιος της φίλος του Λάμπρου, ο Ταξιάρχης κι η αδελφή του η Χριστίνα. Άνθρωποι που του χαρίζουν απλόχερα φιλία και αγάπη που τόσο έχει ανάγκη. Κι εκεί στη μέση του πελάγους με αφορμή τα δίχτυα του πατέρα του που πιάστηκαν στο βυθό, ο Λάμπρος θα ανακαλύψει το άγαλμα της Πύρρας και η ζωή του θα αλλάξει ριζικά. Θα αποκτήσει νόημα, σκοπό, και …τον πατέρα που θα ΄θελε πολύ να έχει στη ζωή του. Θα περάσει πολλές περιπέτειες, υγείας, φιλίας και θα νοιώσει και τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα. Μα πάνω απ’ όλα ο αναγνώστης θα μάθει για το όμορφο νησί της Σκύρου, για έντονα συναισθήματα και για την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου…
Υπέροχη ιστορία της Κατερίνας Δημόκα. Ιστορία δυνατή, καλογραμμένη και γεμάτη συναίσθημα. Συναίσθημα απώλειας για τη μάνα που δεν υπάρχει στη ζωή ενός μικρού εφήβου, για τη διαχείριση της απώλειας, για την μητρική αγάπη που τίποτα και κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει. Ένα βιβλίο γεμάτο Ελλάδα, νησί του Αιγαίου η Σκίρος, ανήκει στο σύμπλεγμα των Σποράδων, με ομορφιές άγνωστες στους μη γνώστες και με ιστορία που αν και προϊόν μυθοπλασίας της συγγραφέως σε κάνει να θες να μάθεις …την αλήθεια. Ένα βιβλίο που υμνεί τη φιλιά, τον πρώτο εφηβικό έρωτα, τα πρώτα σκιρτήματα. Ένα βιβλίο που δίνει το αίσθημα της ελευθερίας στα καταπιεσμένα συναισθήματα. Ένα βιβλίο πέλαγος, θάλασσα γαλάζια, πλατιά και ανεξερεύνητη. Ένα βιβλίο για την στάση του πατέρα που συμβαίνει συχνά να γίνεται σκληρή σαν χαθεί η σύντροφος της ζωής του και να μην μπορεί να διαχειριστεί ούτε την απώλεια ούτε τη νέα κατάσταση. Μια ιστορία όπως είπαμε στην αρχή πολύ δυνατή για τον πλούτο του βυθού, της χώρας μας για την πολιτιστική μας κληρονομιά. Για τους πολύτιμους φίλους, για την πατρίδα που είναι η ρίζα, το ιδανικό και η ζωή κάποιες φορές. Για τη μοναξιά, την ορφάνια, τη δύναμη της ψυχής!
Μια ιστορία που έχει εικονογραφήσει απίστευτα όμορφα η Ράνια Βαρβάκη. Γνωστή ζωγράφος παιδικών βιβλίων πια με ιδιαίτερο στυλ, μορφές, σκίτσα και χρώματα.
Ένα βιβλίο που αν και θα μπορούσε να είναι λυπητερό κρύβει μέσα του τόση Ελλάδα που γίνεται λαμπερό σαν τον ήλιο της!
Για όλα τα παιδιά που τους αρέσουν οι δυνατές ιστορίες κι είναι πάνω από 10 χρονών!
Η σειρά λέγεται : « Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα», έχει την υπογραφή της Μαρίας Αγγελίδου και τις εικόνες της Κατερίνας Βερούτσου. Αυτό σημαίνει εγγύηση ποιότητας, γραφής, εικόνων και φυσικά αποτέλεσμα άρτιο. Το «Χρυσό»είναι το δεύτερο βιβλίο κι είναι γεμάτο λάμψη, γεμάτο θησαυρούς, βασιλιάδες, όνειρα, πολιτείες και Ομορφιά.
Πρώτη απ΄όλες τις Χρυσές και όμορφες πόλεις είναι εκείνη που την ονειρεύτηκε ένα παιδί. Ο Φλάβιος Βαλέριος Αυρήλιος Κωνσταντίνος που γεννήθηκε δίπλα σε ένα ποτάμι που δεν σταμάτησε ποτέ να κυλά. Ταξίδεψε πολύ και πίστευε κι ακολουθούσε πάντα τα όνειρα του κι αυτό του βγήκε σε καλό. Έγινε ο Πρώτος των Πρώτων κι «άκουσε » ένα όνειρο κι έκτισε την Πόλη του πάνω σε ένα μικρό χωριουδάκι που το έλεγαν Βυζάντιο. Κι έγιναν όλα γρήγορα, σοφά και Χρυσαφένια για να γίνει τούτη η Πόλη του Κωνσταντίνου η πιο Λαμπρή, η πιο όμορφη η πιο Χρυσή του Κόσμου! Κι έμεινε τούτη η Πόλη στην ιστορία και στο προσκήνιο για πάνω από 1000 χρόνια κι ας είχε ο βασιλιάς και ιδρυτής της ένα και μόνο μελανό σημείο, εκείνο με το φόνο του παιδιού του. Είχε όμως και ένα πολύχρωμο ή μάλλον δυο από τα χιλιάδες καλά που έκανε. Έκοψε νόμισμα σπουδαίο και τρανό κι όρισε εκείνος πρώτος την ημέρα της Κυριακής να ΄ναι αργία. Από τότε στα 321 μ Χ ίσαμε και τις μέρες μας…
Σε τούτη τη Χρυσή πολιτεία με τους αμύθητους θησαυρούς και τα παλάτια έφτασε κάποτε, μωρό σχεδόν κι ένα κορίτσι χλωμό κι αδύνατο με μάτια μεγάλα και φρύδι σμιχτά. Θοδώρα όνομα της κι έμεινε με τον πατέρα της τον Ακάκιο, τη μάννα και τις δυο της αδελφές στα υπόγεια του Ιπποδρόμου που΄χε χτίσει ο Κωνσταντίνος, κάποτε. Κι έζησε μέσα σε κραυγές κι ουρλιαχτά και ζώα κι ένοιωσε τη μυρωδιά της δύναμης και του θανάτου όμως δεν πτοήθηκε. Εκείνη ήθελε να βγει μπροστά με το μυαλό, την καρδιά, την Ομορφιά του σώματος και της ψυχής. Κι πάλεψε σαν μονομάχος, σαν αρχηγός, σαν Αντρειωμένος άνδρας σαν έχασε τον πατέρα της κι έπρεπε όλοι τους να επιβιώσουν. Κι ήξερε, κι έζησε σοφά, και ταξίδεψε και κατάφερε με τα δικά της όπλα, τα γυναικεία και τα μυαλωμένα να κερδίσει τον ίδιο τον αυτοκράτορα, την ψυχή του και να γίνει η ίδια Πρώτη των Πρωτών, Χρυσή Αυγούστα του Βυζαντίου.
Κι υπήρξαν κι άλλοι Χρυσοί αυτοκράτορες , όπως ο Καρλομάγνος , ο βασιλιάς των Φράγκων, γενναίος πολεμιστής από τα μικράτατα του. Κι ο πόλεμος, κι οι κατακτήσεις και τα ταξίδια δεν τον άφησαν να μάθει τα γράμματα που αγαπούσε κι ήθελε. Κι έγινε αρχηγός, βασιλιάς από τους πιο Χρυσούς ς σε όλη την γνωστή τότε Ευρώπη κι έβαλε στόχο να κατακτήσει και τη Βασιλεύουσα και να νικήσει τον Χαλίφη των Αράβων. Κι είναι εκείνη η ιστορία με τον ελέφαντα των Αμπού Αμπάς η πιο χρυσή. Για τέσσερα χρόνια ταξίδεψε από τα μέρη του ίσαμε το AΆαχεν για να γίνει ο πιο γνωστός, ο πιο αγαπητός , ο βασιλικός ελέφαντας, ο γιομάτος πλουμίδια και χρυσά.
Στην τελευταία ιστορία μιλάμε για θεριά και δαίμονες. Δαίμονες αληθινούς κρυφούς η φανερούς που ήθελαν κι εκείνοι να κατακτήσουν, να αποκτήσουν να υψώσουν το ανάστημα τους πιο πάνω κι από την ίδια την Ιστορία!
Λόγος ασταμάτητος, στρωτός, πολύχρωμος και απόλυτα κατανοητός. Στολισμένος με το χρυσάφι της γραφής, της ποίησης και της ιστορίας. Της ιστορίας όπως έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία. Σε όλα τα σχολεία και ηλικίες. Σαν παραμύθια, σαν γάργαρο νερό που τρέχει και δροσίζει την ψυχή, το νου, τα άσχημα και τα όμορφα που κάποτε συμβήκανε. Η Μαρία Αγγελίδουέχει αυτή την ικανότητα, να ταξιδεύει μικρούς και μεγάλους σε χρόνους άγνωστους, ιστορικούς, παλιούς και νέους και να γεμίζει με εικόνες την ψυχή και τη σκέψη. Να δίνει φτερά και στη δική μας φαντασία και να κάνει τα ακατανόητα πιο εύκολα , πιο προσιτά, πιο αγαπητά. Να μετατρέπει τα δύσκολα της ιστορίας σε πολύχρωμα, σε ιστορίες που θες να ψάξεις και αν βρεις και που λαχταρά η ψυχή να μην τελειώνουν ποτέ. Μαζί της πάντα συνοδοιπόρος στην Ιστορία των Βυζαντινών Χρόνων η Κατερίνα Βερούτσου. Με χρώματα, σχήματα, μορφές και «αρώματα» που ζωντανεύουν με τρόπο μαγικό και δίνουν ακόμα περισσότερη πνοή και στις δικές μας εικόνες.
Ολόχρυσο βιβλίο, πολύτιμο το Χρυσό της Μαρίας και της Κατερίνας. Γεμάτο λάμψη, χρώμα και ας το σκιάζει σε ένα δυο σημεία το μαύρο του δόλου, του θανάτου. Έτσι γράφονται οι μεγάλες ιστορίες των αιώνων, των Πόλεων, των κατακτητών.
Να το ψάξετε τούτο το « Χρυσό» του Βυζαντίου, να νοιώσετε να ζωντανεύει μπροστά σας η ιστορία, οι άνθρωποι, οι μυρωδιές, τα χρώματα…
Για παιδιά από 10 χρονών… Για μεγάλους που λατρεύουν την Ιστορία και τα σπουδαία λογοτεχνικά κείμενα!
*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός