Ιστορίες και παραμύθια για γνωστά και καλά κρυμμένα συναισθήματα!

Τι σημαίνει μονάκριβος; Μοναδικός, αξιαγάπητος, μήπως μόνος; Κι όλα αυτά τα ονόματα που έχουν δώσει σε αυτό το κορίτσι; Ποιο είναι το δικό της; Μελένια, Πριγκίπισσα, Ηλιαχτίδα, Μονακριβούλα; Κι όμως το βαφτιστικό της είναι Δάφνη, ένα κοριτσάκι όπως όλα τα άλλα που έχει το προνόμιο να χαίρεται το σπίτι, τους γονείς του, τα παιχνίδια, τα βιβλία του …μοναχό του. Όλη της η ζωή μια χαρά, μια αγάπη, ένα όνειρο που  ταξιδεύει μαζί του τα βράδια με ένα καράβι χάρτινο - φωτιστικό, στο δωμάτιό του. Ώσπου μια μέρα …μια μέρα που το μοναδικός ή το μονάκριβος αποκτά μια άλλη διάσταση. Η μαμά της Δάφνης είναι έγκυος και χαρίζοντας στο κοριτσάκι της ένα βιβλίο για το αδελφάκι που θα αποκτήσει της λέει τα νέα. Σε λίγο καιρό το αδελφάκι δεν θα είναι πια χάρτινο αλλά πραγματικό και τα συναισθήματα της μικρής Δάφνης ανάκατα και πιο πολύ αρνητικά. Θυμός, ζήλεια, μοναξιά πείσμα και δάκρυα θα μπουν στη ζωή της μαζί με τον Κωνσταντίνο. Τίποτα δεν θα είναι όπως τα έγραφε το βιβλίο και η Δάφνη θα αρχίσει να αναρωτιέται  και να ψάχνει τρόπους να γίνει  πάλι η μια και μονάκριβη αγάπη της μαμάς. Και αφού δοκιμάζει χίλια δυο της έρχεται μια φαϊνή ιδέα με …ένα καράβι ονειροτάξιδο κι ένα φιλί στον μικρό Κωνσταντίνο! Ένα φιλί που θα τυπωθεί για πάντα στην πρώτη οικογενειακή φωτογραφία. Ένα φιλί που θα αλλάξει την ζωή, τη σκέψη, την ψυχή, τα συναισθήματα του μικρού κοριτσιού. Τώρα πια θα ανακαλύψει πως η ζωή χωράει και δύο μονακριβούληδες και το σπίτι και το δωμάτιό τους. Το δωμάτιο που΄χει ένα καράβι χάρτινο φωτιστικό κι ονειρεμένο που «…παίρνει τις κρυφές ευχές και τις κάνει αληθινές!»

Ονειρεμένο, υπέροχο κι αληθινό τούτο το νέο βιβλίο αφιερωμένο στην αδελφική αγάπη. Ένα μικρό λογοτέχνημα, εμπνευσμένο και μονάκριβο  κείμενο από μια συγγραφέα την Λίνα Μουσιώνη, που ξέρει να χειρίζεται τις λέξεις, τις ψυχές και τα όνειρα με τρόπο μοναδικό. Ένα βιβλίο για όλα τα μονάκριβα παιδιά μας που ζουν με ερωτήματα και ανάκατα συναισθήματα, μικρές απογοητεύσεις και μοναξιά όταν  στη ζωή τους απειλούνται οι ισορροπίες του μικρόκοσμού τους. Μοιάζει να χάνονται και την ίδια στιγμή βρίσκουν τους πιο απίθανους τρόπους να αναστηθούν. Τα συναισθήματα δοκιμάζονται, νέες αγάπες και δεσμοί γεννιούνται που κρατάνε μια ολόκληρη ζωή.

Και τι δεν έχει τούτη η γραφή… Θρίαμβος εικόνων και συναισθημάτων. Εικόνων δικών μας , της φαντασίας μας και ακόμα πιο μοναδικών ή μονάκριβων από την Κατερίνα Βερούτσου.

Σαν την Δάφνη νοιώθουν χιλιάδες παιδιά, που ζηλεύουν, ζορίζονται και σκέπτονται πώς να διώξουν από τη ζωή τους τα νέα μέλη της οικογένειας που συνήθως μονοπωλούν την μαμά, την αγκαλιά και το δωμάτιό τους. Ίσαμε τη στιγμή εκείνη που θα εισπράξουν το μαγικό χαμόγελο, τη ζεστασιά και θα αποκτήσουν  την ωριμότητα να καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι να ζουν και να μοιράζονται με κάποιον άλλο τα ίδια όνειρα τα βράδια, τα παιχνίδια και την αγάπη και των δύο γονιών. Η μοναδικότητα του καθενός μας είναι μια κατάσταση που δεν αλλάζει και δεν αμφισβητείται  όμως στη ζωή μιας οικογένεια μπορούν να υπάρχουν και δυο ή και τρεις μονακριβούληδες ….

Οι Μοίρες, τα πιο αθόρυβα και αγαπημένα πλάσματα σε όλες τις ιστορίες και τα παραμύθια. Τρεις είναι πάντα. Κανείς δεν ξέρει που μένουν, ίσως σε μια σπηλιά, σε ένα παλάτι μοναδικό με όλα της γης τα δώρα στο τραπέζι τους. Και σαν έρθει η ώρα να μοιράνουν τα νιογέννητα μωρά παίρνουν το δρόμο τα μεσάνυχτα κρατώντας η κάθε στα χέρια της …το ριζικό του ανθρώπου. Σε ένα βιβλίο γράφουνε όλα όσα ορίσουν και τούτο δω το γράψιμο κανένας δεν το σβήνει.  Κι άλλες φορές σαν κέντημα είναι  η ζωή του ανθρώπου κι έχουν κι αυτές στα χέρια τους, ψαλίδι, αδράχτι, ρόκα…

Έτσι γινόταν κι έτσι θα γίνεται πάντα στη φαντασία και στην ψυχή όλων των ανθρώπων. Κι είναι οι φράσεις, οι εικόνες και οι αντιλήψεις παλιές, από εκείνες που υπήρχαν απ΄ ορισμού του κόσμου,  γιατί έχει ανάγκη ο άνθρωπος να νοιώσει, να πιστέψει πως κάτι υπάρχει μαγικό που άλλος το΄χει ορίσει για τα μελλούμενα, για τη ζωή μα και για όσα θα’ θελε μα δεν μπορεί να κάνει… Κι αν έχει τύχη και μπορεί ίσως τα καταφέρει, ν’  αλλάξει λίγο τη γραφή και άλλα να ορίσει …

Έμμετρο, μελιστάλακτο, καλογραμμένο και γεμάτο φαντασία τούτο το νέο βιβλίο της Αγγελικής Δαρλάσηκαι την ίδια στιγμή με σύγχρονη ματιά δίνει τον ορισμό της …μοίρας. Τύχη, Χάρη και Δύναμη είναι τα συστατικά της αλλά μόνο σαν θες να ξεφύγεις από τα παραμύθι. Η μοίρα το ‘φερε λοιπόν και εγώ να αγαπήσω  τούτο το νέο πόνημα της καλοτάλαντης Αγγελικής γιατί ΄χει μέσα του όνειρο, προσμονή, άγνωστο. Οι μοίρες, όντα μαγικά , φανταστικά πλασμένα, κουβαλούν πάντα το μυστήριο της ύπαρξης κι έχουν εκείνη τη γοητεία του άγνωστου, του απρόσμενου, του πέρα από κάθε ορίου  γέννημα. Κι είναι οι παραδόσεις μας, οι μύθοι και τα παραμύθια που σώζονται ή γράφονται χιλιάδες που λένε για τις μοίρες. Το ξέρει  αυτό η Αγγελική κι έπλεξε με τα δικά της σύνεργα ένα ποίημα για τις τρεις μονάκριβες θυγατέρες , νεράιδες, ξωτικά ή όπως τις έχει ονομάσει ο καθένας, τις μοναδικές μας Μοίρες. Εικονογράφηση από την Σάντρα Ελευθερίου. Φιγούρες μακρινές, ανέκφραστες σχεδόν, σκεφτικές και μετρημένες , όπως πρέπει να είναι οι Μοίρες.

Για παιδιά και μεγάλους που πιστεύουν στις Μοίρες, στα όνειρα, στα παραμύθια!

Η ιστορία μιας μικρής λεύκας, στρογγυλής, κοντής και διαφορετικής. Μιας λεύκας που γεννήθηκε σε ένα δρόμο μοναχικό ανάμεσα σε άλλες λεύκες που φάνταζαν όλες μαζί σαν στρατιωτάκια, παραταγμένα σε δυο σειρές. Ψήλωναν, μεγάλωναν κι αποδοχή ζητούσαν από τον  «μπαμπά» τους τον κυρ Σταύρο. Κι εκείνος καμιά φορά χαμογελούσε στα «αγόρια» του. Η λεύκα η πιο μικροκαμωμένη ήταν και η πιο παιχνιδιάρα. Μόνο που μιλούσε διαφορετικά, μεγάλωνε διαφορετικά, γέλαγε διαφορετικά, σκεφτόταν διαφορετικά... Τα αδέλφια της την μάλωναν, την απόπαιρναν και  την έφερναν γρήγορα σε …τάξη. Και μια μέρα ακούστηκε εκείνη η φοβερή φράση από το στόμα του «μπαμπά» τους. Εκείνος κοιτάζοντας  την μικρή λεύκα είπε: «Τι λάθος έκανα με σένα;» Αυτό ήταν αρκετό για να αλλάξει η ζωή της και η συμπεριφορά των άλλων απέναντι της. Άρχισαν να την κοροϊδεύουν και να γελούν μαζί της ακόμα κι όταν εκείνη θύμωνε. Δεν το έβαλε κάτω ποτέ, άλλωστε είχε πάντα τους φίλους της. Στα κλαδιά της  μαζεύονταν  όλες οι πεταλούδες του κόσμου, οι πολύχρωμες. Κι άρχισαν οι κακίες, οι ζήλιες και οι παράξενες κινήσεις από τα άλλα δέντρα, από τους γείτονες, από όλον τον κόσμο.  Εκείνες που φέρνουν τα μαντάτα τα άσχημα, τα παραποιημένα και που πολλές  φορές  γίνονται η αιτία  για λάθος αποφάσεις, για κινήσεις που διαλύουν …ζωές! Που φέρνουν  κλάμα, πόνο και  θυμό.  Και σαν ηρεμήσει η τρικυμία και τα πράγματα γίνουν όπως τα θέλουν οι άλλοι  κάνεις δεν ξέρει ή νοιάζεται πόσο πλήγωσε και  αν τότε η ευτυχία θα απλωθεί παντού. Τια αποτέλεσμα κι εκείνο θα είναι μάλλον αντίθετο απ αυτό που όλοι περίμεναν. Κι επειδή έρχεται μια  στιγμή που όλοι και όλα  βρίσκουν τη θέση τους στη ζωή, την αξία και τον προορισμό τους θα φτάσει κι εκείνη η φοβερή βροχερή νύχτα και τα πράγματα θα γίνουν ….αλλιώς!

Από τα πιο δυνατά, αληθινά και καλογραμμένα κείμενα των τελευταίων μηνών. Ένα βιβλίο για παιδιά και μεγάλους που ΄χει σαν θέμα του την διαφορετικότατα και κάθε φορά που το διαβάζω ανακαλύπτω  πως κρύβει μέσα του κι άλλους θησαυρούς. Γεμάτο συναίσθημα, γεμάτο γιατί, παράπονα και μύχιες σκέψεις. Γεμάτο καταστάσεις που αλλάζουν ζωές …ανθρώπων. Γεμάτο αποφασιστικότητα, πείσμα, ανοχή , σιωπηλές συγνώμες και δυνατά σ΄αγαπώ. Γεμάτο ψυχή για εκείνα τα ανείπωτα μα και τα ειπωμένα που σαν φύγουν από το στόμα κάποιου κατρακυλούν και παρασέρνουν χίλια δυο στο διάβα τους. Και μεγαλώνουν και φουντώνουν και συσσωρεύονται. Όμως εδώ δεν χρειάζονται ήττες. Θέλει δουλειά, θέλει υπομονή  και τύχη, να καταλάβουν όσοι πίκραναν τους άλλους πως έχει ο καιρός γυρίσματα και η ζωή …τερτίπια. Όσο και αν αλλάξει η εμφάνιση κάποιου, η ψυχή του παραμένει πάντα ίδια.

Να ακούμε τους άλλους, να προσέχουμε κι εμείς το λόγο μας. Να αποδεχόμαστε το διαφορετικό, να κρίνουμε αυστηρά μόνο τους εαυτούς μας και να μην πληγώνουμε, να μην κοροϊδεύουμε, να μην ακολουθούμε τη μάζα στα …κακά, στα παράλογα, στα δήθεν καθώς πρέπει.  

Βασίλη Κουτσιαρή, από τα καλύτερα βιβλία σου. Ώριμος λόγος, ψυχής λόγος, καλογραμμένο, γεμάτο βιβλίο. Γεμάτο απ΄όλα τα συναισθήματα, γεμάτο ιδέες για παραπέρα επεξεργασία σε τάξεις, σε ομάδες ανθρώπων μεγαλύτερων. Πραγματικά συγκινητικό, γεμάτο συμβολισμούς και μηνύματα. Λεύκα, η ψηλή λυγερή και συχνά κλαίουσα. Η γεμάτη άνθη που σκορπιούνται στο αέρα σαν λέξεις που φτάνουν ίσαμε τα πιο παράξενα και δύσβατα μονοπάτια του κόσμου …της ψυχής.

Ένα βιβλίο που κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να αποδώσει σε εικόνα καλύτερα από την Κατερίνα Βερούτσου. Όλο το συναίσθημα ζωντάνεψε στη δική της παλέτα, όλες οι μορφές χωρίς να  είναι έντονες, αποτυπώθηκαν όπως έπρεπε.

Για παιδιά και για μεγάλους και ας νομίζουν κάποιο πως είναι δύσκολο για μικρές ηλικίες. Αλήθειες λέει όπως τα καλά παραμύθια και τα παιδιά το καταλαβαίνουν αυτό, το νοιώθουν και το ξεχωρίζουν και …τους μένει!

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 17 Ιουνίου 2017 :http://www.cretalive.gr/culture/ta-paramythia-toy-sabbatoy-59