Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη
Ζητούνται αναγνώστες… στις ιστορίες και τα καλά βιβλία!
"...Αχ, αυτό το περιττό! Το τόσο απαραίτητο στον άνθρωπο, τελικά!..."*
Πόση αλήθεια κρύβουν πάντα τα λόγια της Αλκυόνης Παπαδάκη. Πόσο καταστάλαγμα ψυχής, σοφίας από εμπειρίες χρόνων συναντά κανείς στα βιβλία της; Πόσοι από μας δεν κουνάμε το κεφάλι και με αχνό χαμόγελο στα χείλη σαν διαβάζουμε και συχνά συμφωνούμε με όλα όσα γράφει; Ζωές ανθρώπων, αυτή είναι η γραφή της κ. Αλκυόνης. Άνθρωποι που πέρασαν από τούτη τη γη χωρίς κραυγαλέες παρουσίες, που μόχθησαν, πάλεψαν πολύ, έφτασαν τόσο χαμηλά ίσαμε εκεί που δεν πάει άλλο και ξανασηκώθηκαν. Κι η μοναξιά που ΄ναι συνυφασμένη με την αγάπη και ας είναι αντίθετες στις απόψεις τους, σαν φιλενάδες, είναι πάντα εκεί. Να κατατρώει, να σκέπτεται, να ελπίζει. Εικόνες ζωής πασπαλισμένης άλλοτε με ζάχαρη άχνη κι άλλοτε με κατακόκκινο πιπέρι , κολίανδρο, λουίζα ή βασιλικό…
Ολοκαίνουργιο το βιβλίο… Δυο τρία βήματα έχει κάνει κι είναι έτοιμο να φύγει, να πετάξει ψηλά όπως όλα τα προηγούμενα. Να μαγέψει ψυχές, να αναλογιστεί τις μεγάλες αλήθειες της ζωής με το πιο ποιητικό λόγο, να ανέβει στα πιο κρυφά της μονοπάτια και να μοιραστεί πορείες. Πορείες ανθρώπων που η ζωή τους έφερε τα πάνω κάτω. Λάθη άλλων που έγιναν καταλύτης για όποια συνέχεια. Φυγή το θέμα, ατελείωτη φυγή. Όπως είναι η ζωή των περισσότερων από μας και ας μην το νοιώθουμε από την αρχή….
Ένα τραίνο λέει η αγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκηπως είναι η ζωή, με πολλά διαφορετικά βαγόνια ο καθένας μας, αλλά συνεπιβάτες όλοι. Προορισμός , άγνωστος, διαρκής αναζήτηση και ταξίδι, ανηφόρες, κατηφοριές, ίσαμε το τέλος. Μα τι σημασία έχει άλλωστε το τέλος; Το ταξίδι αξίζει, η πορεία, το άγνωστο. Ένα τρένο γεμάτο αξίες, λάθη, σωστά, απρόσμενες στροφές, επικίνδυνες, ομαλές πορείες και φυγή. Μια ατέλειωτη φυγή από όλα. Κάποιοι το κάνουν συνειδητά, κάποιοι άλλοι απλά ακολουθούν την πορεία. Όλοι φεύγουμε, όλοι προχωράμε μαζεύοντας συνέχεια στιγμές και πράγματα για το τέλος. Τον τελευταίο σταθμό που τελικά κατεβαίνεις μόνος, χωρίς τους συνεπιβάτες σου, χωρίς όλα τα βαρίδια που μάζεψες, χωρίς καν τις στιγμές που έζησες. Μόνος, κατάμονος κι ίσως αν η ζωή σου κύλησε καθώς πρέπει, να σε θυμούνται κάποιοι, κάπως , κάποιες φορές.
Έτσι κι η ζωή της Μάγδας. Περαστική από τον κόσμο, πολυτάραχη, γεμάτη εμπειρίες, ταξίδια και μοναξιά. Μια ζωή έντονη, που τα είχε όλα και με ένα πάθος! Αυτό της φυγής. Της φυγής από το σήμερα, τις σχέσεις, τα τετριμμένα, τα πρέπει, τα μη και τα προμελετημένα.
Κι εκείνο το εισιτήριο που πόθησε πιότερο απ΄όλα στη ζωή της, το απόκτησε εκεί λίγο πριν όλα σταματήσουν. Εισιτήριο μιας διαδρομής, προορισμός αδιευκρίνιστος, άγνωστος, παράτολμος. Οι αποβάθρες των τρένων, όπως και όλοι οι σταθμοί συγκοινωνιών, κρύβουν μεγάλα μυστικά. Μεγάλες αγάπες, μεγάλες σχέσεις, μεγάλα ταξίδια που δεν ξέρεις αν ποτέ θα έχουν επιστροφή. Κι έχουν κι εκείνη την προσμονή, θάρρος και τόλμη.
« Είχα από πάντα εισιτήριο, ξέρετε. Το τρένο που περιμένω δεν θα΄ρθει ποτέ. Αλλά θέλω να ΄χω τη χαρά να το περιμένω. Την ηδονή της προσμονής. Καταλάβατε; »*
Κι ύστερα ήρθε το τέλος, στο μέρος που διάλεξε με τον τρόπο που διάλεξε η Μάγδα. Η Μάγδα που δόθηκε σε θετούς γονείς από τη μάνα της σαν ήταν ακόμα μικρό κορίτσι. Πουλήθηκε για να ζήσουν οι υπόλοιποι, για να έχουν ένα αποκούμπι αργότερα, στα λεφτά, στη ζωή της. Που ΄να ξεραν τι είχαν κάνει στην ψυχή της!
«…Κάτι «μας» λοιπόν πολλές φορές! Πως πάνε και φυτρώνουν εκεί που δεν τα΄χει σπείρει κανείς…»*
Που να το περίμεναν πως σα θέλει ο άνθρωπος γίνεται πέτρα, θεριό και ορίζει μόνος του πως θα ζήσει, ποιους θα έχει δίπλα του, χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς πρέπει. Την Μάγδα που δεν συμβιβάστηκε με τα καθώς πρέπει, τα σωστά, τα μετρημένα για τους πολλούς. Τη Μάγδα που έκανε πάντα ταξίδια με την ψυχή, και που ποτέ δεν κλείστηκε σε μικρά κουτιά. Που έχασε όσα της άφησαν σχεδόν, εκείνοι οι θετοί γονείς, όμως δεν έχασε ποτέ τον εαυτό της. Μόνο την αγάπη έψαχνε μια ζωή, εκείνο το σταθμό τον πιο δύσκολο. Να ηρεμήσει την ψυχή της. Κάποτε τη βρήκε, αλλά εκείνη πάλι έφευγε, πάλι τριγύριζε σε ανεξερεύνητα μονοπάτια. Και φίλους είχε η Μάγδα και ιστορίες, κουβάρια ζωής που όλα τα γράψε σε ένα ημερολόγιο. Μια κατάθεση ψυχής, ίσως γιατί κι εκείνη να΄θελε να δικαιολογήσει την ύπαρξη της στο πέρασμα της ζωής. Να μάθει κάποιος πως κι αυτή ήταν άνθρωπος, που ένοιωθε, πόνεσε, έζησε και πως στην ζωή της τίποτα δεν ήταν στρωμένο τελικά με τριαντάφυλλα.
«Αχ αυτό το «τίποτα», όταν στο πετάει κάποιος που έχει καρφωμένο το βλέμμα του σ΄ένα ντουβάρι. Πόσους τόμους ζωής μπορεί να κρύβει…»*.
Η Μάγδα ή η Μαγδαληνή του Ροκά της, είναι ένας άνθρωπος που κρύβει μέσα τις ζωές πολλών άλλων. Θέλω και μπορώ δικά της μα και του άλλου, εκείνου της διπλανής πόρτας που μόνο σαν σου αφήσει ένα παράθυρο ψυχής ανοιχτό νοιώθεις πόσο η ζωή τον πλήγωσε, ή τον ανάστησε. Ζωές λοιπόν που συνυπάρχουν που πορεύονται και μαζί χτίζουν πράγματα, στιγμές, συναισθήματα!
Τούτο το βιβλίο κυκλοφόρησε μόλις. «Μια ατέλειωτη φυγή»,ο τίτλος. Μια μεγάλη αλήθεια ζωής, από μια γυναίκα που την έχει λατρέψει. Από μια γυναίκα που την έχει υμνήσει με τον πιο ανεξίτηλο τρόπο, με τα γραφόμενα της, που όλοι κρατάμε βαθιά στη δική μας ψυχή. Να το διαβάσετε, να το ψάξετε , να βρείτε για μια ακόμα φορά κομμάτια της δικής σας ψυχής γραμμένα με τρόπο ιδιαίτερο και μοναδικό από την αγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκη. Μια γυναίκα που δεν το ΄βαλε ποτέ κάτω. Μια συγγραφέα των νεανικών χρόνων μας αφού μαζί της μεγαλώσαμε κι εμείς όλα αυτά τα χρόνια με χίλιες δυο ιστορίες όλων των ηρώων της. Που μαζί κλάψαμε, θυμώσαμε, πονέσαμε, αγαπήσαμε, ταυτιστήκαμε με τον κάθε καινούργιο συνοδοιπόρο που μας χάριζε. Ένα ταξίδι γραφής που δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί πάντα θα ανατρέχει ο καθένας μας στα λόγια της κ. Αλκυόνης που φτερουγίζουν την ψυχή.
Η φυγή, η αιώνια επιθυμία , το ταξίδι που όλοι είναι συνεπιβάτες. Μπορεί να αλλάζουν οι προορισμοί, οι σταθμοί, οι σκέψεις αλλά όλοι το νοιώθουν πως σαν αρχίσεις να κάνεις αυτό το ταξίδι θα είναι μοναχικό αλλά απαραίτητο για τη συνέχεια. Για να ανασυνταχτείς, να βάλεις καινούργια όρια, νέους στόχους, να ξαναζήσεις…
Και μην ξεχνάς ποτέ αυτό που τόσο μοναδικά συνοψίζει σε μια λέξη η Αλκυόνη Παπαδάκη:
«… Να προσπαθήσεις στη ζωή σου τη λέξη άνθρωπος να τη φέρεις σαν τίτλο! Δεν υπάρχει μεγαλύτερο αξίωμα απ’ αυτό!»*
*Μια ατέλειωτη φυγή, Αλκυόνη Παπαδάκη, εκδ. Καλέντης