Να θυμάστε να δίνετε πάντα μια δεύτερη ευκαιρία σε ό, τι και αν κάνετε!

Θα ξεκινήσω τούτη την όμορφη, συγκινητική κι ίσως αληθινή σε ένα μέρος της ιστορία,  από το τέλος της. Εκεί που ο συγγραφέας αναρωτιέται : « …Ποιος να ξέρει ποια είναι η αλήθεια; Μήπως είπαν ψέματα ποτέ τα παραμύθια; ».Ακριβώς αυτό πιστεύω κι εγώ κι άρχισα να διαβάζω το βιβλίο του  Γιώργου Κατσέληπου με συνεπήρε κι έζησα τούτη τη αλήθεια κάμποσες φορές. Για την Ειρήνη την όμορφη νεράιδα που πάντα θα κυνηγά ο κυρ Πόλεμος. Για εκείνους τους λαούς, τους ανθρώπους, τους δυνατούς της γης που σκορπούν τον τρόμο και τον πανικό με μια  «Βόμβα Ολικής Καταστροφής Β132». Για το μικρό χωριό της Καλλονής στο λόφο του Προφήτη Ηλία στην Ασωπία της Βοιωτίας. Για τους ανθρώπους που βρήκαν την βόμβα, τον σιδηρουργό που την μετέτρεψε σε καμπάνα. Για τον παπά – Στρατή που όλος ο κόσμος γνώρισε τα τελευταία δυο χρόνια, τη δράση, την « Αγκαλιά»  του, τους πρόσφυγες, την αγάπη που σαν δίνεται απλόχερα κάνει θαύματα.

Για τα παιδιά που ακούν πολλές ιστορίες για πολέμους, για την Ειρήνη που  από τα χρόνια τα παλιά του παππού Αριστοφάνη την φυλάκιζε ο Πόλεμος κι ένας απλός γεωργός ο Τρυγαίος την ελευθέρωσε. Μόνο που οι άνθρωποι με τα χρόνια ξεχνούν, θέλουν να κατακτήσουν τα πάντα, σκορπώντας όλεθρο, καταστροφή, και πανικό. Κι είναι  η ιστορία μιας μικρής μικρής πολιτείας της Καλλονής που σώθηκε κάποτε από ολική καταστροφή. Πώς να μην πιστέψεις μετά στα θαύματα και στα παραμύθια! Όταν εκείνη η βόμβα, γράφει ο καταπληκτικός Γιώργος Κατσέληςσαν ξεκίνησε το μεγάλο της ταξίδι  συνάντησε στο δρόμο της ένα σωρό χαμογελαστά πρόσωπα. Ένα λευκό περιστέρι που της πρόσφερε ένα κλαδί ελιάς  και της αλάφρωσε το βάρος της, ένα μικρό αγγελάκι που τη βοήθησε να ανέβει ακόμα πιο ψηλά κι ένοιωσε τη μαγεία του σύννεφου, της αγάπης, και άδειασε όλο της το βάρος μεμιάς. Κι εκεί συνάντησε ένα μικρό αστέρι που της μαλάκωσε εντελώς την ψυχή με μια του μόνο φράση που τη λένε ΖΩΗ. Κι έκανε η βόμβα μια ευχή στ΄ αστέρια κι άλλαξαν όλα, μέχρι και η προγραμματισμένη της πορεία και ποτέ της , ποτέ δεν σκόρπησε το κακό στους ανθρώπους.

Κι είναι μαγικό το παραμύθι. Κι είναι πολύ συγκινητικό, κι ανθρώπινο και γεμάτο μηνύματα για εκείνους που αγαπούν την Ειρήνη, για όλους που πρέπει να μάθουν να αγαπούν τον ίδιο τον άνθρωπο. Για τους ανθρώπους που δεν λογαριάζουν τους εαυτούς τους, που προσφέρουν τα πάντα στους συνανθρώπους τους. Για την «Αγκαλιά» και την αγκαλιά τη δική μας. Για την καλοσύνη, την αγάπη, την ομορφιά της ψυχής και του λόγου!

Μια ιστορία, ένα σύγχρονο παραμύθι που αγαπήσαμε πολύ κι εμείς στο σχολείο γιατί έχει πολύ αληθινή χρυσόσκονη, κι αστέρια από εκείνα που αγαπούν πολύ και άσπρα περιστέρια και κλαδιά από ελιά σαν της αυλής μας.

Την εικονογράφηση έχει κάνει η Αγγελική Πιλάτηπου πραγματικά ζωντανεύει μια ιστορία χωρίς τίποτα περιττό και όπως της ταιριάζει.

Να την διαβάσετε κι εσείς και τα παιδιά σας γιατί η Ειρήνη , η Αγάπη και η Ζωή είναι ότι πιο πολύτιμο υπάρχει στον κόσμο!

Μια γιαγιά…τρελογιαγιά. Όχι, δεν είναι καθόλου τρελή, απλά τις αρέσουν τα επικίνδυνα, τα σκανταλιάρικα, τα απαγορευμένα και τα πράγματα  που δεν θυμίζουν καθόλου …γιαγιά. Ναι, αγαπά πολύ τις εγγονές της, και για τις δέκα μέρες που πρόκειται να περάσουν όλοι μαζί στο σπίτι της, θα μάθουν, θα ζήσουν, θα ακούσουν, θα γευτούν, τόσα παράξενα πράγματα, που η ζωή των δύο κοριτσιών της Καρολίνας και της Βιργινίας θα γίνει πολύ συναρπαστική. Οι προσεκτικοί και προστατευτικοί γονείς των δύο κοριτσιών πρέπει να  λείψουν ταυτόχρονα σε ταξίδι για δουλειές και η έσχατη λύση, που για άλλους θεωρείται η πρώτη και καλύτερη θα είναι η γιαγιά Κάρολ που γεννήθηκε στην Αμερική, ταξίδεψε τον κόσμο με ωτοστόπ και μηχανή, έζησε την ιστορία και συγκεκριμένα τον Μάη του 68 στο Παρίσι, παντρεύτηκε κι έμεινε στο Κονγκό, ήταν χίπισσα και ακόμα και σήμερα έχει φίλες μόνο ανθρώπους από διαφορετικά μέρη του πλανήτη.

Τα κορίτσια θα ζήσουν ένα σωρό περιπέτειες στα Βίλια, στο χωριό της γιαγιάς Κάρολ, όπως θα πάνε μια ακίνητη βόλτα με Μοτομπεκάν, θα ζήσουν το Παρίσι του 68, θα δουν τη γιαγιά και τις φίλες να χορεύουν χορό της κοιλιάς, θα ζήσουν μια …ανάποδη μέρα. Θα κάνουν ληστεία σε ένα ζαχαροπλαστείο που μπορεί να έχει και γατοτροφές, θα δουν πολύ βιωματικά πως ζούσαν οι Ινδιάνοι, θα μάθουν και θα αναρωτηθούν για την ζωή του παππού τους, και ….α! το καλύτερο είναι στο τέλος, αλλά θα το ανακαλύψετε διαβάζοντας το βιβλίο.

Μια ιστορία της Λώρης Κέζαμε καταπληκτική αφήγηση. Μια ιστορία για μια γιαγιά που όλοι θα θέλαμε στη ζωή μας γιατί τίποτα δεν θα ήταν ανιαρό και συνηθισμένο. Είναι η  γιαγιά των 60ς  και των 70ς γεμάτη εμπειρίες, δίψα για περιπέτεια και όρεξη για εκείνο το ταλέντο που δεν διαθέτουν όλοι οι άνθρωποι. Το ταλέντο του να ζεις τα όνειρά σου και να φτάνεις ίσαμε το τέρμα. Ένα βιβλίο  για την ιστορία κάποιων σημαντικών γεγονότων που τα παιδιά αγνοούν αλλά που ακόμα και σήμερα έχουν πολλά να μας διηγηθούν άνθρωποι που τα έζησαν. Ιστορίες του κόσμου, διαφορετικές κουλτούρες, πολιτισμοί, συνήθειες, τρόποι ζωής. Φιλίες ανάμεσα σε ανθρώπους που έζησαν ή και ζουν μακριά από τις οικογένειές τους προκείμενου να επιβιώσουν. «Μαθήματα» και παθήματα ζωής που έχουν σαν θέμα τους, την διαφορετικότητα, την ξενοφοβία και την μοναξιά του άγνωστου, του άλλου, του μη καθώς πρέπει.

Ένα βιβλίο γεμάτο με καθημερινές οικογενειακές συντηρητικές και όμοιες συμπεριφορές  και την ίδια στιγμή πιο… πικάντικες, αρκεί ένας άνθρωπος να δώσει το στίγμα το, την άλλη του αντίληψη και οπτική και όλα γίνονται αλλιώς. Μια ιστορία που θα θες να διαβάσεις ίσαμε το τέλος γιατί έχει και πολύ περιπέτεια και ανατροπές στη ζωές όλων των ηρώων του. Μια ιστορία για την …οικογένεια που είναι πάντα εκεί στα δύσκολα, στις χαρές και στα θέλω. Μια ιστορία που επιτρέπει  τα …απαγορεύεταικαι σπα τα κατεστημένα των μαμάδων και μπαμπάδων. Μια ιστορία γραμμένη με χιούμορ, με πολλές αλήθειες ανατροπές στην καθημερινότητα. Ευρηματική, αληθινή, πιθανόν βιωματική και χαρούμενη. Ίσως και σύγχρονη κι ας έχει κομμάτια της ιστορίας του πρόσφατου παρελθόντος τούτου του κόσμου. Περιγράφει ακόμα τις ζωές των ανθρώπων που αν και ζουν στον τόπο μας κρατούν ζωντανές τις δικές τους συνήθειες, κουβέντες, σχέσεις και αναλλοίωτη ή ατσαλάκωτη την δική τους …διαφορετικότητα.

Με ένα υπέροχο εξώφυλλο σχεδιασμένο από την Κέλλυ Ματαθία Κόβο, που τα «λέει» όλα με μια μόνο ζωγραφιά!

Για αναγνώστες μικρούς και μεγάλους. Μια ανάσα κρατάει το διάβασμα του κι είναι πολύ πολύ αναζωογονητική!

Ήταν μια φορά κι ένα καιρό ένα σπίτι. Ένα σπίτι που σαν πέρασαν οι μέρες, οι μήνες, οι εποχές, τα χρόνια έμεινε μόνο και κόντεψε να μαραζώσει. Κι ήρθε ένα καλοκαίρι, ένα μικρό αγόρι, ένας μπαμπάς, μια μαμά κι ένα μωρό στο καρότσι του και  διέσχισαν την καγκελόπορτα της αυλής. Κι άρχισε σιγά σιγά το σπίτι να χαμογελά… Άνοιξαν τα παράθυρα του, μύριζε η κουζίνα του, άκουγε τα βράδια νανουρίσματα και παραμύθια. Φρόντιζαν και τον κήπο και την μηλιά το αγαπημένο του δέντρο. Και το μικρό αγόρι ζωγράφιζε κι ονειρευόταν. Μιλούσε για την πατρίδα του, για το αύριο και έτσι άρχισαν να ομορφαίνουν οι εποχές για άλλους. Η μηλιά ήταν εκεί πάντα, όλους τους καιρούς… Μια μέρα ανακάλυψαν τη σοφίτα του σπιτιού, τους θησαυρούς της και το αγόρι άνοιξε εκείνο το κουτί με τις αναμνήσεις, το παρελθόν, την  προηγούμενη ζωή. Κι εκεί βρήκε κι έναν ακόμη φίλο, εκτός από την μηλιά, τον Σουκρί, το κουρδιστό μαϊμουδάκι… Κι άρχισαν πάλι να κυλούν οι εποχές, κι ήρθε η Άνοιξη στην ψυχή όλων, στο σπίτι … Και το καλοκαίρι τους γέμισε χαμόγελα, ομορφιά και δύναμη…

Είναι μια ιστορία συγκινητική, της  Αργυρώς Πιπίνη, που θα μπορούσε να είναι του καθενός μας. Το σπίτι είναι η ασφάλεια, η ζεστασιά, η ζωή και η προστασία για όλους μας. Είναι σύμβολο, είναι αξία, είναι πολλές φορές σκοπός και ίσως  το μεγαλύτερο όνειρο ζωής. Το σπίτι κρύβει μυστικά, κρύβει χαρές και λύπες. Κρύβει όμως και όλη τη δύναμη της ψυχής μας. Δεν αγαπά την μοναξιά, δεν θέλει τους κρύους χειμώνες. Μαραζώνει, χαλιέται και θλίβεται. Για αυτό χαρίζει απλόχερα τα δώρα του σαν το φροντίσεις, σαν το περιποιηθείς. Λένε πως οι τοίχοι  έχουν αυτιά και μπορούν να ακούσουν τα πάντα, για αυτό τα σπίτια είναι σοφά, αν ξέρεις να τα διαβάσεις. Θα σου που ιστορίες πολλές και ίσως να τις καταλάβεις και εκείνα τα μικρά τριξίματα, από τις μικρές γωνιές, αλλά και από τους ψιθύρους που ΄χουν σαν αλλάζει ο καιρός κι οι εποχές. Μοιάζουν με  βήματα που δίνουν νόημα, ζωή, ύπαρξη γενικότερα σε ψυχές άψυχων και ζωντανών.

Κι είναι σαν ποίημα τούτο το βιβλίο, σαν βάλσαμο στην κάθε δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Στη ζωή τη δική μας, στις πράξεις μας, στα θέλω και στα όνειρα. Στην ελπίδα που θέλει λιγη ώθηση να ανθίσει, θεριέψει, να μεγαλώσει να πιάσει τ΄αδύνατα. Κι έχει η Ίρις Σαμαρτζήμε χρώματα και σκίτσα απλά και ζωντανά αποτυπώσει όλη την ομορφιά της ψυχής της Αργυρώς, το σπίτι της ζωής όλων όσων αγαπούν την δύναμη του ΜΠΟΡΩ! Κι είναι τούτες οι εικόνες μαγικές, μιλούν στην κάθε ψυχή, στην κάθε εποχή, στο χρόνο και στο χώρο μέσα μας.

Για όλα εκείνα τα πράγματα που μόνο σαν δίνονται απλόχερα, σαν μοιράζονται, σαν ζουν ανάμεσα σε ανθρώπους γίνονται δυνατά και όμορφα. Μια ιστορία ενός σπιτιού κι ενός δέντρου που γράφουν αναμνήσεις, γεμίζουν ζεστασιά την ψυχή και ζουν μαζί με τους ανθρώπους που ξέρουν να σκορπούν τη χαρά. Ένα βιβλίο που δείχνει πως υπάρχει πάντα η συνέχεια, η άλλη όψη, η δεύτερη κι η τρίτη ευκαιρία σε όλα τα πράγματα. Ένα βιβλίο της ίδιας της ζωής μας και ας έχει πρωταγωνιστές του ένα σπίτι κι ένα δέντρο.

Υπέροχο, μαγικό, νοσταλγικό, ελπιδοφόρο, χαρισματικό ανάγνωσμα!

Για όλα τα παιδιά, μικρά και μεγάλα!

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός