Ένας μύθος λέει ότι το παραμύθι είναι πλάσμα ζωντανό που μοιάζει με πουλί. Έχει φτερά και πετά στον τόπο και στο χρόνο. Κάποια στιγμή έρχεται και κάθεται στον ώμο σου κι εσύ τότε δύο πράγματα μπορείς να κάνεις : Να το διώξεις ή να το αφηγηθείς…
Πόσο μάλλον σαν αυτές οι ιστορίες και τα παραμύθια σώθηκαν από στόμα σε στόμα κι από γενιά σε γενιά και άλλες γράφτηκαν, άλλες απλά …αφηγήθηκαν σε ανθρώπους που τις θυμούνται και τις μεταφέρουν στους άλλους με το δικό τους τρόπο.
Έτσι και εκείνο το Σάββατο που μας πέρασε, στις 16 του Ιανουαρίου 2016στα «Παραμύθια του Σαββάτου»,στις 12.00 το μεσημέρι , στο βιβλιοπωλείο «Δοκιμάκης»,η Ελένη Μπετεινάκησυντροφιά με το παραμυθοπούλι της κι ένα σμήνος παιδιών αφηγήθηκε παραμύθια από την λαϊκή μας παράδοση. Ιστορίες για την σοφία, το δίκαιο και το σωστό, για φίλους, σοφούς και βασιλιάδες ξακουστούς.
Κι όπως έγραψε για αυτά η Λότη Πέτροβιτς τούτες είναι « Ιστορίες που δε ξεχνιούνται ».Και εμείς τις θυμηθήκαμε…
Κι αν ήταν ψέματα κι αν ήταν αλήθεια όλα εκείνα, κανείς δεν ξέρει να το πει με σιγουριά, όμως η γλύκα του παραμυθιού έμεινε στην ψυχή μας !
Και φτιάξαμε εικόνες πολλές, για ψάρια και βασιλοπούλες, για φίλους και πριγκιπόπουλα, για σπίτια στην άκρη της θάλασσας και πάνω απ΄όλα για την αγάπη που σαν δέσει τους ανθρώπους , τα φλουριά και …τα βάσανα δεν λογαριάζονται!
Ίσαμε πάλι το ερχόμενο Σάββατο που μια γοργόνα θα μας γνωρίσει τη μουσική… τη θάλασσα, το τραγούδι και την αγάπη!
Φωτ: Λίτσα Ζωγραφάκη
Βιβή Πουλή
Δημοσιεύτηκε στις 18 Ιανουαρίου 2016:http://www.cretalive.gr/culture
και στο ekriti.gr:http://www.ekriti.gr/kriti-irakleio/istories
