"...Κράτα γερά !"

Θεριό ανήμερο η θάλασσα σήμερα, θεριό που παλεύει να κατασπαράξει ό,τι μπορεί. Δεν θυμάμαι ποτέ τόση μανία του αέρα, τόση οργή, τόση δύναμη, όσα χρόνια κατεβαίνω και ζω το λιμάνι. Κάθε πρωί τούτο το Κάστρο , ο Κούλες ή Κουλές στέκει εκεί και τον καλημερίζω και εκείνος μου λέει την δική του καλημέρα. Σήμερα φοβήθηκα το πρωί. Ήταν αδύνατον να πλησιάσω  κι όμως ένοιωθα πως σήμερα ήθελε περισσότερη συντροφιά από ποτέ. 

Έβλεπα πάνω από τα τείχη  εκείνη την αγέρωχη στάση του. Ίσιωνε το μπέτι του για άλλη μια φορά να προστατεύσει την πόλη του, τα καΐκια, το λιμάνι του. Τα κύματα τον σκέπαζαν, τον κτυπούσαν αλύπητα .Κι εκείνος ατρόμητος, σα λεβέντης κρητικός, άντεχε, δεν λύγιζε, δεν μιλούσε. Ατάραχος, ίσιος, λαβωμένος αλλά όρθιος... Δεν μου ‘κανε καρδιά , να μην του πω για μια  ακόμα φορά … « Κράτα γερά». Να τον θαυμάσω , να τον πονέσω να τον δω από όσο πιο κοντά γινόταν, κι όσο μπορώ με ένα κλικ μιας απλής μηχανής να κρατήσω τούτες τις δύσκολες ώρες του… 

Εδώ, πάντα, κάθε μέρα στα εύκολα και στα δύσκολα…