Τα παραμύθια του Σαββάτου!

Ιστορίες και παραμύθια βγαλμένα από την ίδια τη δική μας ζωή, τη δική μας καθημερινότητα. Προβλήματα , θέματα που απασχολούν πολλές οικογένειες, όπως εκείνο της σωστής και καλής διατροφής των παιδιών. Θέματα όπως οι σχέσεις των γονέων, των ανθρώπων που έρχονται στη ζωή τη δική τους και των παιδιών τους,  όταν τα πράγματα δεν εξελίσσονται ομαλά στην τυπική οικογένεια. Τότε  καινούργιοι άνθρωποι αναλαμβάνουν καθοριστικούς ρόλους  στη ζωή των παιδιών που συχνά φέρουν ταμπέλες αρνητικές και ας μην είναι  έτσι. . Κι έρχεται στο τέλος η νύχτα και όλα εκείνα τα μαγικά ζωντανεύουν, δράκοι, όνειρα, σκέψεις, γίγαντες …Κι αφού ξυπνήσουν  όλα εκείνα τα πελώρια « ζωντανά» που φοβίζουν έρχεται η κάθαρση  που χαρίζουν οι  στιγμές των παραμυθιών με ωραίο τέλος …Ιστορίες για παιδιά και για μεγάλους, ιστορίες που διδάσκουν και διασκεδάζουν, που θυμίζουν, προβληματίζουν και χαρίζουν χαμόγελα ικανοποίησης…

Η λέξη « μητριά »είναι  στο μαύρο κουτί του μικρού κοριτσιού μαζί με όλες εκείνες που φέρνουν πόνο, δάκρυα, φόβο και κίνδυνο. Είναι μια λέξη που θα μείνει μόνη στο κουτί, μεγαλώνοντας η μικρή μας φίλη, και που δεν ξέρει τι να την κάνει. Θυμάται εκείνες τις  « κακές » μητριές των παραμυθιών και συλλογιέται. Η μαμά της και ο μπαμπάς της έχουν χωρίσει και το « άρωμα μαμά» πιστεύει πως πάντα θα είναι ένα και μοναδικό. Ή μήπως δεν είναι, όταν στη ζωή της μπαίνει η καινούργια φίλη του μπαμπά της που ξέρει ένα σωρό παιχνίδια και μεταμορφώσεις με ένα μόνο κομμάτι χαρτί; Που δεν φοβάται όταν το βαγόνι τρέχει στις μεγάλες κατηφόρες του λούνα παρκ , που μαγειρεύει και νανουρίζει τόσο γλυκά όσο και η μαμά; Κι ίσως τελικά τούτη η λέξη να είναι τρομερή, μόνο στα παραμύθια γιατί πολλές φορές οι « φιλενομαμάδες » είναι πολύ πολύ καλές και η θέση τους είναι στο άσπρο κουτί μαζί με την « μαμά», το «παγωτό», τη «γιαγιά» και τον « μπαμπά».

Μια από κείνες τις πολύ τρυφερές «καληνύχτες» που αγγίζουν θέματα πολύ λεπτά και συνηθισμένα στη σύγχρονη ζωή. Μια ιστορία που προσπαθεί  να απενοχοποιήσει εκείνες τις λέξεις που ηχούν άσχημα  και προκαλούν αρνητικά συναισθήματα και που τελικά ίσως να είναι και αδικημένες.  Μια συγγραφέας , η Ελένη Σβορώνου, γνωστή και αγαπημένη, και μια εικονογράφος η Κατερίνα Χαδουλούέκαναν πάλι μια πολύ όμορφη ιστορία που αγγίζει τόσα πολλά παιδιά , μαμάδες και μπαμπάδες και, πιστέψτε με, μητριές, που δεν αισθάνονται καθόλου σαν εκείνες των παραμυθιών ούτε με την αρνητική ταμπέλα που συχνά τους βάζουν οι άνθρωποι.   Μια καληνύχτα λοιπόν ανακουφιστική από μια μητριά που έχει χρυσή καρδιά !

Το Βαρσαβούλα, μπορεί να είναι  ένα ασυνήθιστο και πανέμορφο όνομα, όμως τη Βάνα την ενοχλεί πολύ και κάθε φορά που η μαμά της την φωνάζει έτσι, δηλαδή πάντα, εκείνη θυμώνει και της λέει : « Εσύ μαμά…το χαλβά σου»!

Μια ιστορία που μας θυμίζει ένα σωρό από εκείνες τις όμορφες ηρωίδες των κλασσικών παραμυθιών αλλά και που με πολύ έξυπνο τρόπο βάζει την ίδια την Βαρσαβούλα να βοηθήσει την φίλη της, την Αμαλία, προκειμένου να γίνει  κάποτε πρίμα μπαλαρίνα.

Πως θα το καταφέρει; Θα την  μάθει να τρώει σωστά. Το μπαλέτο είναι το αγαπημένο άθλημα των μικρών  κοριτσιών, όμως χρειάζεται κόπο, άσκηση και πολύ καλή διατροφή. Η Αμαλία τρώει πολλά φαγητά «απ ΄έξω» και για αυτό τις λείπουν πολύ οι βιταμίνες, η ενέργεια και η άνετη κίνηση. Έτσι, η Βαρσαβούλα ή Βάνα,  σκέφτεται ένα πανέξυπνο τρόπο να βοηθήσει την φίλη της, βάζοντας την να πιστέψει στον εαυτό της , να αποκτήσει στόχο, δύναμη και θέληση. Το σχέδιο της μπαίνει σε εφαρμογή και τα αποτελέσματα δεν αργούν να φανούν.

Ένα βιβλίο που μιλάει για την σωστή διατροφή που πρέπει να έχουν όλα τα παιδιά ειδικά σ΄ αυτές τις τρυφερές ηλικίες που η άσκηση είναι στο καθημερινό τους πρόγραμμα και οι επιλογές στο φαγητό πρέπει να είναι υποχρεωτικά οι καλύτερες. Μια ιστορία της Έλεναςμε έναν καταπληκτικό τίτλο που τόσο πολύ θυμίζει κανέλα, μήλα και σμυρναίικα φαγητά , όπως και το όμονα της ηρωίδας. 

Τούτες οι ιστορίες είναι γεμάτες …αλήθεια. Είναι  ιστορίες για απιδιά μα και για τους μεγάλους. Για αυτούς που ξέχασαν όλα τα θαυμαστά που συνέβησαν στον κόσμο , γύρω μας και που φτάνει μια τόσο δα μικρή στιγμή να τα αναλογιστούμε. 

Η Ελένη Μπακογιώργουέγραψε πέντε εκπληκτικές ιστορίες που διαβάζονται απ΄ όλους μας. Είναι η πρώτη , εκείνη της Ηλιοστάλακτης που κάποτε θυσιάστηκε ή καλύτερα χάθηκε στα σύννεφα του ουρανού για να είναι  πάντα ο ήλιος φωτεινός, για την χαρά, την άνοιξη και τον αέρα .Η άλλη ιστορία είναι των καλοσυνάτων δράκων που οι άνθρωποι κάποτε ζήλεψαν το διαμάντι τους, τον θησαυρό τους και προκειμένου να το αποκτήσουν, τους έμαθαν τον πόλεμο, και  συναίσθηματα σαν εκείνα του θυμού και της οργής. Και τότε  εκείνοι κράτησαν δικό τους για πάντα τον θησαυρό τους, το φως που ξέχασαν οι άνθρωποι. Μόνο σαν όλοι  πιστέψουν ξανά σε κάποιες μαγικές νύχτες που όλα ζωντανέψουν , ίσως το δουν ξανά.

Έχει δει ποτέ κανείς εκείνο το δέντρο της ζωής; Το ένα και μοναδικό που κάπου μπορεί και να υπάρχει , που όλα τα δέχεται  και όλα τα γνωρίζει; Που όλοι θέλουν να το βρουν όμως κανείς δεν ξέρει που βρίσκεται; Μήπως να σταθούμε μια στιγμή, να σκεφτούμε, μήπως τελικά είναι  δίπλα μας, ανάμεσα μας, μέσα μας , μήπως;

Κι αυτή η φοβερή ιστορία με τους καθρέφτες; Αυτούς που μέσα σε μια στιγμή θόλωσαν, θάμπωσαν και κανείς δεν ήξερε το γιατί. Κι έψαξαν παντού να βρουν το μυστικό οι άνθρωποι της μικρής πολιτείας  ο τεχνίτης που πίστεψαν πως ήξερε, τους μπέρδεψε ακόμα πιο πολύ με τα λόγια του. Την απορία και όλα τα ερωτήματα τους μόνο ένας νεαρός καταφέρνει να λύσει μια νυχτιά. Κατάλαβε εκείνος… ποιος ήταν ο λόγος  κι όλα τότε άλλαξαν με μιας  και για πάντα…

Η τελευταία ιστορία μιλεί για τους μεγάλους πέτρινους γίγαντες που ίσως και να΄ναι τούτοι οι όγκοι των βουνών, οι λόφοι που κάποτε ήταν ζωντανοί αλλά δεν ήθελαν, δεν άκουσαν τα σχέδια και τις συμβουλές του ουρανού και θέλησαν μια μέρα, εκείνη την πρώτη της Άνοιξης να κατέβουν , μόνοι τους στη γη. Βιάστηκαν , δεν σκέφτηκαν και …πέτρωσαν κι έμειναν όγκοι ακίνητοι. Ήταν η μέρα που φάνηκε για πρώτη φορά το ουράνιο τόξο και κάθε φορά που πλησιάζει η Άνοιξη και τα ποτάμια φουσκώνουν , ίσως να είναι τα δάκρυα από εκείνους τους γίγαντες που θυμούνται και αναπολούν την παλιά τους ζωή …

Ιστορίες πραγματικά μαγικές. Θα τις διαβάσει κάποιος πολλές φορές και πάντα κάτι θα ανακαλύπτει από τον δικό του εαυτό. Ένα βιβλίο με εικόνες από την  Ίρις Σαμαρτζήπου  έχει καταφέρει να δώσει το στίγμα και το ταλέντο της σε κείμενα που πιστεύω κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να απόδοση σε χρώμα και χαρακτήρες  τόσο καλά.