…γράφει, σχολιάζει, προτείνει και παρουσιάζει η Ελένη Μπετεινάκη*
Κι ήρθε κι ο Σεπτέμβρης και σιγά σιγά και το φθινόπωρο. Κι έπεσαν οι πρώτες βροχές και άρχισαν να γεμίζουν τα πάρκα με φύλλα και ο μικρός μήνας βιάζεται να μεγαλώσει, να πάει σχολείο, σαν όλα τα παιδιά. Κι ο παππούς ο Χρόνος που τόσο ωραία τα΄χε φτιάξει όλα, συνεχίζει να δίνει συμβουλές και να χαίρεται με τις σκανταλιές των εγγονών του. Κι επειδή Χρόνος είναι και …περνά, γρήγορα φτάσαμε και στο άνοιγμα των σχολείων. Στις πρώτες ανησυχίες, σκέψεις και ετοιμασίες. Το καλοκαίρι πέρασε ,σχεδόν, όμως μπορεί να μένει στις αναμνήσεις μας και πότε πότε μέσα σε μια…μπανιέρα να ξανάρχεται έστω για λίγο. Κι αν η ζωή τα φέρει έτσι που κάποια αναποδιά θα μας συμβεί και όλα όσα μας αρέσουν δεν είναι δυνατόν να τα αποκτήσουμε, τότε αν κοιτάξουμε λίγο δίπλα μας και νοιώσουμε τους άλλους, ίσως καταλάβουμε , κι εμείς και τα παιδιά μας, πως « Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς όλα αυτά τα περιττά πράγματα…».
Ιστορίες που ταξιδεύουν στο χρόνο αλλά και μέσα στην καθημερινότητα της ζωή μας. Παραμύθια που πάντα διδάσκουν, θυμίζουν, μαγεύουν και παρηγορούν. Αυτός δεν είναι κι ο σκοπός τους άλλωστε; …
Καλή σχολική χρονιά !
Τα παιδιά του φθινοπώρου, Λότη Πέτροβιτς – Ανδρουτσοπούλου, εκδ. Πατάκης
Το Φθινόπωρο έχει για γυναίκα του την Βροχήκαι πρωτότοκο γιό του τον Σεπτέμβρηπου μόλις γεννήθηκε ήθελε παρέα σαν όλα τα παιδιά του ουρανού και της γης. Κι έγινε δέκα ημερών κι ήθελε να πάει στο σχολείο της κυρίας Συννεφιάςμε τα άλλα συννεφάκια , τους φίλους του. Εκέινα τα χρόνια τα παλιά τα παιδιά φορούσαν ποδιές στα σχολεία κι ο Σεπτέμβρης απόκτησε την πιο όμορφη. Βοήθησε πολύ ο Άνεμοςμε τα φύλλα που μάζεψε και κάθισε και η Βροχήμε την ασημένια της νεροκλωστή κι έφτιαξε την πιο παράξενη ποδιά που ΄χε φορέσει ποτέ κανείς . Κι άρχισαν τα μαθήματα στο σχολείο ,με πρώτο και καλύτερο εκείνο της αριθμητικής που βρήκε τα συννεφάκια να μαλώνουν για το συν της πρόσθεσης και το πλην της αφαίρεσης. Και πάνω στον καυγά και στη βιάση της χαρά του διαλλείματος ξήλωσε η ποδιά του Σεπτέμβρη, και σκόρπησε στην πλάση τα φύλλα της μαζί με τα δάκρυά του. Κι οι σκανταλιές δεν τέλειωσαν εδώ κι η Βροχή θύμωσε που κάποιοι ανακατεύονταν στις δουλειές της κι ο Παππούς ο Χρόνος τα βαλε όλα τα πράγματα στη θέση τους , όπως εκείνος ξέρει καλύτερα. Κι ο καιρός περνούσε κι ο Σεπτέμβρης μεγάλωσε ...και τότε βρίσκοντας την πόρτα του πατέρα του, του Φθινοπώρου μισάνοιχτη βγήκε στη νυχτιά …αλλά το τι συνάντησε ή είδε είναι μια άλλη ιστορία…
Είναι οι « μαγικές » ιστορίες της κ. Λότης που όλοι πια ξέρουμε πως δίκαια ο Παππούς ο Χρόνος , μια φορά κι έναν καιρό , όταν την επισκέφθηκε, της είπε πως ήθελε να γράψει για όλα του τα εγγόνια. Κι η κ. Λότη έβαλε τέχνη περισσή και ζωντάνεψαν οι μήνες και οι ιστορίες κι έγιναν σύντροφοι πιστοί τα βράδια στις καληνύχτες των μικρών παιδιών και στις ώρες χαλάρωσης τα μεσημέρια. Κι όσα χρόνια κι αν περάσουν , ο Παππούς ο Χρόνος θα χαίρεται με αυτό το αποτέλεσμα , το ίδιο κι όλοι εμείς που θα τις διαβάζουμε ξανά και ξανά και πάντα …
Επιστροφή στο σχολείο, Μαρία Παπαγιάννη, ( εικ: Πέτρος Μπουλούμπασης – Σοφία Τουλιάτου), εκδ. Πατάκης
Κι όπως είπαμε Σεπτέμβρης ήρθε κι είναι η ώρα που ανοίγουν ντα σχολεία. Κι όλα τα παιδιά αλλά και οι γονείς « επί ποδός» να αγοράσουν τα σχολικά , να συναντήσουν τους παλιούς αλλά και νέους φίλους. Να γνωρίσουν την καινούργια δασκάλα κι ένα σωρό σκέψεις περνούν από τα παιδικά μυαλουδάκια. Και αγωνίες, και απορίες κι ερωτήσεις χίλιες δύο. Κι εκεί που όλα τα χουμε συνηθίσει αλλιώς , όπως και η μαμά του Πέτρου αρχίζουν οι αλλαγές. Ο Πέτρος έχει μεγαλώσει πια και αν και οι κουβέντες των μεγάλων του φαίνονται δυσνόητες κάποιες φορές , νομίζει πως είναι καιρός να μπει κι αυτός στον κόσμος τους. Έτσι κάνει για πρώτη φορά μπάνιο μόνος του, κι έρχονται οι θύμησες του καλοκαιριού και των διακοπών αλλά και τα δάκρυα. Δάκρυα νοσταλγίας για κάτι που έφυγε αλλά και αγωνίας για κάθε καινούργιο που θάρθει…
Ιστορίες καθημερινής ζωής για παιδιά που μεγαλώνουν και που η πρώτη μέρα στο σχολειό φέρνει καμιά φορά αναμνήσεις αλλά και άγχος για αυτά που πρόκειται να συμβούν.
Μπορώ και χωρίς αυτά, Έλενα Νταβλαμάνου, ( εικ:Έλενα Γρίβα), εκδ. Δυάς
Κι αφού αρχίζει το σχολείο κι ο κόσμος των μικρών γεμίζει με νέα πρόσωπα και καταστάσεις , τούτη δω η ιστορία είναι για όλα εκείνα τα παιδιά, που θέλουν τα πάντα και που δύσκολα μοιράζονται ότι έχουν. Έτσι κι ο Λεωνίδας, δεν μπορεί να καταλάβει ένα από τα μεγαλύτερα θέματα τούτης της εποχής , αυτό της ανεργίας που πολλές φορές κτυπά την πόρτα ενός σπιτιού και όλα αλλάζουν. Εκείνος θέλει τα καινούργια μολύβια που είδε στο βιβλιοπωλείο και ονειρεύεται πώς να τα αποκτήσει, θυμώνει, φωνάζει και κλαίει γιατί η επιθυμία του έιανι δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Την ίδια στιγμή έρχεται άλλο ένα πρόβλημα να γεμίσει την καθημερινότητα του . Είναι ένα νέο παιδί στην τάξη, ο Ντίμε , που έχει έρθει από μια άλλη χώρα και είχε κι αυτός ένα άνεργο μπαμπά. Όλα αλλάζουν σαν η δασκάλα ζητά από τον Λεωνίδα να δανείσει ένα από τα μολύβια του στον μικρό Ντίμε. Τότε ο Λεωνίδας από την χαρούμενη αντίδραση του Ντίμε, θα αρχίσει να καταλαβαίνει καλύτερα τις καταστάσεις, να εκτιμά πρόσωπα και πράγματα, να μαλακώνει τον θυμό του και να γνωρίζει τη χαρά της προσφοράς. Και τότε πραγματικά θα καταλάβει πως η χαρά μπορεί να έρθει μόνο με μια απλή κίνηση, χωρίς περιττά στολίδια κι απαιτήσεις. Κι επειδή στις ιστορίες αλλά πολλές φορές και στην ίδια τη ζωή όλα μπορούν να συμβούν σαν ξημερώσει μια νέα μέρα …ε τότε κι εκείνος θα δει ένα όνειρο να γίνεται πραγματικότητα!
Ιστορία σύγχρονη, γραμμένη με τρυφερότητα και αγάπη που ακουμπά ένα πολύ δύσκολο σημερινό πρόβλημα αλλά και τις ανησυχίες των παιδιών που δύσκολα μπορούν να διαχειριστούν καταστάσεις που δημιουργούνται και που πριν αγνοούσαν τελείως.
Γιατί τελικά … Όλοι μας μπορούμε και χωρίς αυτά !
*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός
Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr :http://www.cretalive.gr/culture/view/ta-paramuthia-tou-sabbatou41/189453