Τα « παραμύθια του Σαββάτου » !
…γράφει, προτείνει, σχολιάζει και παρουσιάζει η Ελένη Μπετεινάκη*
Και ποιος δεν έχει νοιώσει ζήλια όταν ήρθε στον κόσμο το μικρότερό του αδελφάκι; Ποιος δεν έχει κακομεταχειριστεί κάποιο από τα παιχνίδια του, ξεσπώντας βίαια πάνω του όταν δεν ένοιωθε καλά; Και εκείνα τα έντομα, τι δεν έχουν περάσει τα καλοκαιρία των παιδικών χρόνων, στην εξοχή, από όλους τους μικρούς « έξυπνους επιστήμονες»; Ιστορίες γεμάτες χιούμορ οι σημερινές, αλλά και συναισθήματα, αξίες και στάσεις ζωής, που προβληματίζουν διδάσκουν και στο τέλος μας κάνουν να χαμογελάμε γιατί σαν έρχεται κείνη η κάθαρση πραγματικά …όλοι ζουν καλά κι εμείς ακόμα καλύτερα !
Εγώ και η αδερφή μου, Λίνα Σωτηροπούλου,(εικ. Ίρις Σαμαρτζή), εκδ. ΜετάιχμιοΈχετε αλήθεια αδελφή ή αδελφό; Τότε μπορείτε να καταλάβετε τα συναισθήματα που δημιουργούνται όταν στη ζωή συμβαίνει , μια στιγμή, να μην είσαι το επίκεντρο, η μία και μόνο βασίλισσα στο « βασίλειο» του σπιτιού αλλά έρχεται ένα νέο πρόσωπο κι εσύ πρέπει να μάθεις να ζεις μαζί του, να μοιράζεσαι τα παιχνίδια και την αγάπη των άλλων απαιτούν. Κι επειδή όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις ή καλύτερα κάθε άνθρωπος βλέπει τα ίδια πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία ,ίσως αυτή η ιστορία , πέρα από το απίστευτο χιούμορ , να μας βάλει στη θέση μας. Το μαγικό ραβδί μπορεί να μην κάνει τα παιδιά να εξαφανίζονται την ώρα που θέλουμε αλλά τις νεράιδες να τα προσέχουν. Οι ανοιχτές πόρτες ίσως να είναι μια λύση ή ένας δρόμος προς την ελευθερία. Το φλουρί στην πίτα μπορεί να είναι ένα τέχνασμα ή ένας τρόπος να ανακαλύψουμε τα υλικά που είναι φτιαγμένο κι εκείνη η τρικλοποδιά μπορεί ι να μην έγινε επίτηδες αλλά να δείχνει ένα άλλο τρόπο αγάπης προσπαθώντας ς να μάθει σε κάποιον πώς να ξεπερνά τα εμπόδια. Μέχρι τη στιγμή που ένα νέο πρόσωπο θα έρθει στην οικογένεια και τα δύο αδέλφια θα γίνουν μεγαλύτερα και οπαδοί της ομάδας : « εμείς »!
Μια ιστορία που έχει δύο απόψεις και όψεις, δύο διαφορετικές ιδέες για την συμβίωση με μικρότερα ή μεγαλύτερα αδέλφια, για την ζήλια αλλά και την αδελφική αγάπη.
Ο Αλέκος στη χώρα των παθημάτων, Γιώτα Κ. Αλεξάνδρους ( εικ. Χρήστος Δήμος ) , εκδ. ΨυχογιόςΟ Αλέκος είναι ένα μικρό αγόρι που θέλει πολύ να μοιάσει στον πατέρα του και να γίνει ένας σπουδαίος επιστήμονας. Έχει κι αυτός μια βαλίτσα και κάνει πειράματα προσπαθώντας να τα καταφέρει. Τα ζώα , βέβαια, έχουν διαφορετική άποψη, γιατί τα πειράματά του δεν είναι και τόσο πετυχημένα. Η γάτα που έβαλε μαγιό και την μπήκε στο φούρνο να μαυρίσει, η κότα που προσπάθησε να την κάνει πύραυλο και να την στείλει στο φεγγάρι, οι πυγολαμπίδες, οι ακρίδες, οι πεταλούδες και οι αράχνες έχουν ζήσει τον τρόμο « της επιστήμης του» και δεν τον συμπαθούν καθόλου. Και τότε συμβαίνει αυτό που μόνο στα παραμύθια συναντά κανείς.. Τα έντομα παίρνουν την εκδίκησή τους και οι όροι του παιχνιδιού αντιστρέφονται. Όλα τα ζωντανά που έχουν υποστεί κάποιο είδος κακοποίησης από τον μικρό επιστήμονα, μέσω δυο δικαστών, σκαθαριών, θα τον κρίνουν ένοχο και τα παθήματά του θα ξεκινήσουν. Από τον εφιάλτη θα τον ξυπνήσει ο παππούς του και ο μικρός Αλέκος θα υποσχεθεί πως ποτέ δεν θα ξαναπειράξει κάποιο έντομο ή μικρό ζωάκι ή μήπως και φρούτο τελικά;
Μια ιστορία της Γιώτας Αλεξάνδρου , γραμμένη με μπόλικο χιούμορ αλλά πίσω απ αυτό μπορεί κανείς να διακρίνει τα βαθύτερα νοήματα του .Οι « αταξίες» του Αλέκου προβληματίζουν για το θέμα των πειραματόζωων γενικότερα και μας κάνει να σκεφτούμε τη στάση μας απέναντι στα ζώα και την φύση …
Είναι κάτι που μένει, Βασίλης Κουτσιαρής, (εικ. Κατερίνα Βερούτσου), εκδ. Παρρησία
Αν ένα παιχνίδι μπορούσε να μιλήσει, τι θα έλεγε άραγε; Αν το κακομεταχειριζόταν μήπως κι εκείνο ένοιωθε μοναξιά, απογοήτευση, θλίψη και πόνο όπως κι εμείς κάποιες φορές; Συνήθως οι άνθρωποι, μικροί ή μεγάλοι, έχουν ξεσπάσματα σε άψυχα αντικείμενα ή σ΄αυτά που νομίζουμε πως είναι άψυχα αλλά που μπορεί και να μην είναι… Η κούκλα της Μαρίνας είναι από εκείνα τα παιχνίδια που νοιώθουν την τάση της φυγής, της ελευθερίας και που συχνά πέφτει θύμα των βίαιων ξεσπασμάτων της καταλήγοντας κάποια στιγμή έξω από το σπίτι, πεταμένη , στην όχθη ενός μικρού ρυακιού . Εκεί θυμήθηκε πως ξεκίνησε η ζωή της . Πως από ένα μικρό μπλε πανί με τη βοήθεια των φίλων της, του αέρα, της άμμου και του ήλιου βρέθηκε στα χέρια της μικρής Μαρίνας, που η μητέρα της την μετέτρεψε σε μια πάνινη κούκλα.
Κι όπως συμβαίνει συχνά στα μικρά παιδιά, όταν τη βαρέθηκε, η ζωή της έγινε δύσκολη. Την πέταγαν, την έσπρωχναν, την έκρυβαν σε σκοτεινά μπαούλα και όλα ήταν δυσάρεστα. Ευτυχώς το νερό από το ρυάκι και τη βροχή λίγο πριν βουλιάξει τελείως, την ξύπνησε από αυτό το όνειρό της που ενώ είχε αρχίσει να γίνεται εφιάλτης. Ένα άλλο κοριτσάκι η Ζωή την πήρε κοντά της και αγαπήθηκαν από την πρώτη στιγμή. Και παρά τις δυσκολίες και τα ξεσπάσματα της Μαρίνας όταν την είδε στο σπίτι της φίλης της μια νέα φιλία γεννήθηκε μεταξύ τους που κράτησε για πάντα…
Τρυφερή, αληθινή και νοσταλγική η ιστορία του Βασίλη Κουτσιαρή.Με μια απίθανη εικονογράφηση της Κατερίνας Βερούτσου , ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα, συγκινήσεις αλλά και αλήθειες από τον κόσμο των μικρών παιδιών. Η σχέση τους με τα παιχνίδια, η δύναμη της φιλίας , της αγάπης ,της εκτίμησης και του σεβασμού , όχι μόνο απέναντι σε ανθρώπους αλλά και στα πράγματα που μας συντροφεύουν και ομορφαίνουν τη ζωή μας κι ας είναι φτιαγμένα από ένα κομμάτι μπλε πανί, λίγη άμμο, μια βελόνα, μια κλωστή και από μια απλή ραπτομηχανή.
Το βιβλίο έχει πάρει έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνώνκαι το βραβείο για συγγραφέα και εικονογράφο για το 2013, του Ελληνικού Κύκλου Παιδικού Βιβλίου.
*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός