Bookίτσες.... Συνέντευξη για παιδιά με την Ελένη Μπετεινάκη!

Ο Ίκαρος Ποντίκαρος και η Ρίνα Ποντικαρίνα, τα δυο αδελφάκια ποντικάκια, είναι ενθουσιασμένα. Μόλις κατέβηκαν από το καράβι και χαζεύουν το λιμάνι του Ηρακλείου. Με τον χάρτη στα χέρια προσπαθούν να προσανατολιστούν. Θα επισκεφθούν τη συγγραφέα Ελένη Μπετεινάκηκι έχουν μεγάλη αγωνία. Έπειτα από αρκετή πεζοπορία βρίσκουν το σπιτικό της. Παραμυθένιο! Αναφωνεί η Ρίνα κι ο Ίκαρος συμφωνεί. Είναι όντως κουκλίστικο από έξω.

-Ελπίζω να έχει κανέναν ιππότη να συνομιλήσω, λέει ο Ίκαρος και χτυπάει το κουδούνι.

-Έχουν κι οι κούκλες ψυχή, φίλοι μου, τους διαβεβαιώνει η Ελένη.

Ο Ίκαρος και η Ρίνα χαμογέλασαν. Κεράστηκαν κρητική γραβιέρα και άρχισαν να την κριτσινίζουν. Κι σαν χόρτασε η κοιλίτσα τους, οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή.

-Ελένη, τώρα που ερχόμασταν, είδαμε τον ήλιο να χαράζει. Τι σου ψιθυρίζει ο ήλιος τα χαράματα, όταν τον συναντάς στον ορίζοντα;

Μου λέει μια ζεστή και φωτεινή καλημέρα, και πως όλα θα πάνε καλά αρκεί να κοιτάω τη ζωή με χρώμα, αισιοδοξία και θετικές σκέψεις…

Ελένη, μοιάζεις με ηρωίδα παραμυθιού. Μήπως είσαι πραγματικά παραμυθένια που ενώνεις τον

Ίσως σε κάποια άλλη ζωή να ήμουν νεράιδα ή ξωτικό ( χαχαχα!). Αυτό που ξέρω για την τωρινή μου ζωή είναι πως αγαπώ πολύ τα παραμύθια και ζω κάθε μου ιστορία με πολύ πάθος. Μπαίνω μέσα τους και ταυτίζομαι με τους ήρωες μου. Άλλωστε όλοι τους έχουν κάτι από τον δικό μου χαρακτήρα.

Τι θα συμβούλευε ο πρίγκιπας Χαρταετός στα παιδιά;

Να ακολουθούν πάντα τις επιθυμίες και τα όνειρά τους και ας κάνουν λάθος. Να προσπαθούν να φτάσουν στόχους και να τολμούν. Αλλά και  να προσέχουν πάντα τους επιτήδειους που θα θελήσουν να επωφεληθούν και να τους πουλήσουν ψεύτικες υποσχέσεις.

Ο Σιγανός, το σκιάχτρο σου, φοβάται τον λύκο;

Δεν έτυχε να τον γνωρίσει αλλά νομίζω πως αν τον συναντούσε στο δάσος θα ήθελε να γίνουν φίλοι. Ένα ζώο που όλοι αποφεύγουν γιατί το φοβούνται, ίσως να  νιώθει λίγο μοναξιά. Κι ο Σιγανός ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει να τον αποφεύγουν και να μην συμμερίζονται τα συναισθήματα του.

Πολλά πράγματα…

Παιχνίδια ατέλειωτων ωρών, ελεύθερα στην εξοχή. Σκαρφαλώματα σε δέντρα, πολύ ποδήλατο. Μια μικρή πλαστική κούκλα, την δική μου μπομπονιέρα της βάφτισης μου. 

Την γιαγιά μου που αγαπούσα πάρα πολύ. 

Χαλάς κάποιο χατίρι στις κούκλες σου;

Ποτέ… Ακούω προσεκτικά ό, τι μου λένε και αλλάζω οτιδήποτε δεν τους αρέσει!

Ποια γωνιά του Ηρακλείου είναι η αγαπημένη σου; 

Το ενετικό λιμάνι μας. Ο Κούλες μας, το φρούριο της θάλασσας που από τότε που ήμουν πολύ μικρή πίστευα πως εκεί μέσα κατοικούσαν όλοι οι ήρωες των παραμυθιών. Κάθε γωνιά της πόλης έχει κάτι να μου πει και γι αυτό και γράφω τόσες ιστορίες για αυτήν.

Τι κάνει έναν χαρταετό να πετάει πιο ψηλά από τους άλλους;

Τα ζύγια, τα καλά υλικά, η πίστη στο άπιαστο, η τόλμη για το άγνωστο…             

Η γραβιέρα Κρήτης είναι από τις πιο νόστιμες του κόσμου. Ποιο παραμυθένιο όνομα θα της έδινες;

Ωραία ερώτηση! Θα την έκανα βασίλισσα και θα την αποκαλούσαν όλοι Γραβιερούσα!

Πώς εμπνεύστηκες το όνομα Τρακατρούκας για τον αγαπημένο σου καλικάντζαρο;

Από το δυνατό και γρήγορο κτύπημα που έκανε η καρδιά του επειδή θα έπρεπε να βιαστεί να ανέβει στη Γη. Και αφού το ένα του ποδαράκι ήταν λίγο πιο κοντό από το άλλο, έτσι όπως περπατούσε έκανε κάτι σαν τρακ και τρουκ …

Στα παραμύθια σου οι καλικάντζαροι απέκτησαν άλλη γοητεία. Πώς το καταφέρνεις αυτό;

Πίστευα πάντα στους καλικάντζαρους σαν παιδί. Ήταν πλάσματα που στις ιστορίες της γιαγιάς είχαν πρωταγωνιστική θέση. Κι επειδή τους φοβόμουνα πολύ και δεν ήθελα να μαγαρίζουν  τα γλυκά και τα φαγητά μας. Επίσης δεν ήθελα να έχουν αυτές τις άσχημες μορφές και τα κατακόκκινα μάτια. Ήταν τρομακτικοί στα παιδικά μου μάτια κι ας μην είχα «δει» ποτέ μου …κανέναν. Σκέφτηκα μεγαλώνοντάς και γράφοντας πια για τα δαιμόνια των Χριστουγέννων να τους κάνω πιο τρυφερούς για να μην τρομάζουν καθόλου τα παιδιά.

Τα παιδιά λατρεύουν τα γλυκά, ακόμη και τα πιο απλά. Ποιο αγαπούσες εσύ, όταν ήσουν μικρή;

Το υποβρύχιο (βανίλια) και τις σοκολατίνες.

Ποιο βιβλίο σου θα χάριζες στα ποντικάκια του Ποντικοφυλακείου;

Δύσκολο να ξεχωρίσω τα χάρτινα παιδιά μου αλλά αφού πρέπει να διαλέξω, μάλλον θα τους χάριζα τον Εδώ και τον Αλλού που φέτος ήρθαν τα Χριστούγεννα στο Ποντικοφυλακείο τους και ξετρελάθηκαν !

Ο Ίκαρος και η Ρίνα χοροπήδησαν από χαρά. Είχαν ξετρελαθεί πραγματικά από χαρά τα Χριστούγεννα από το τελευταίο Χριστουγεννιάτικο βιβλίο της Ελένης. Ξεφύλλισαν και τα υπόλοιπα.

Η νεράιδα Σερπαντίνα, Με το ποδήλατό μου στις γειτονιές του μεγάλου κάστρου, Εφτά διαδρομές στο σύγχρονο Ηράκλειο, Δυο καλικάντζαροι που τα κάνουν όλα στη στιγμή!,  Σκανταλιές στο Πι και Φι, Με ένα κόκκινο κουμπί,

Ο πρίγκιπας Χαρταετός, Ο Σιγανός..., Ο τρακατρούκας ο καλικάντζαρος...!, Η μάγισσα Χρωματούσα, Ένα σκιάχτρο με ψυχή!

-Το ένα πιο ωραίο από το άλλο, δήλωσαν τα αδελφάκια ποντικάκια. Κι έπειτα διάβασαν το βιογραφικό της Ελένης.

-Νύχτωσε κι η μαμά σας θα ανησυχεί, τους είπε η Ελένη γλυκά, γιατί η αλήθεια είναι ότι θα ήθελε πολύ να τα φιλοξενήσει. Οι Κρητικοί φημίζονται για τη φιλοξενία τους.

Τα βλέμματα του Ίκαρου και της Ρίνας εκλιπαρούσαν να μείνουν τη νύχτα δίπλα στις κούκλες της.

-Κοιμήσου, Ελένη κι εμείς θα καθίσουμε εδώ, με τις κούκλες, έχουμε πολλά να πούμε, είπε η Ρίνα και η Ελένη δεν τους άλλαξε γνώμη. Άλλωστε ήθελε κι η ίδια ένα βράδυ να κοιμηθεί στρωματσάδα με τις κούκλες της.

Πήραν από μια κουβέρτα, σκεπάστηκαν κι η Ελένη τους είπε ένα παραμύθι που σαν αυτό άλλο δεν έχει ειπωθεί ξανά. Κι ύστερα αποκοιμήθηκαν γλυκά.